Недасканалае ўсё ж у нас грамадства. І чыноўнікі не заўсёды добрасумленныя. І законы часам не да канца прадуманыя. Вось і даводзіцца неўгамоннаму нашаму кіраўніку круціцца, як тая вавёрка ў коле: не паспееш узняць сельскую гаспадарку, як жыллёвае будаўніцтва закульгае, толькі-толькі пачнеш наводзіць парадак у спорце, а тут студэнтаў не ў той бок павялі... Словам, ні перадыху, ні адпачынку. І галоўнае — няма каму ўсур’ёз даверыцца ні ў эканоміцы, ні ў культуры, ні ў замежнай палітыцы. Трошкі не даглядзеў — і праблемы, нібы тыя восеньскія восы, джаляць у самы нечаканы момант. Адно ратуе — указы.