Святы гемар

Часам думаю пра тое, чаму мы не сустракаем сваіх спартыўных герояў у аэрапортах і на вакзалах, як сустракаюць сербы Джокавіча, а ледзь не ўвесь Мадрыд вітае «Рэал», калі той становіцца чэмпіёнам Іспаніі. Мяркую, адна з прычын вось якая.

Калі беларусы чагосьці дамагаюцца ў спорце, мы ўспрымаем гэта не як подзвіг, а як належнае. Ну, а як інакш, столькі грошай угрохалі на гэтых «балбесаў». Паспрабавалі б яны не перамагчы.

Калі ў нашых штосьці не атрымоўваецца, тут і ўвогуле казаць няма пра што. Мы вам – ўсё (падаткі з кроўна заробленых, грошы, на якія можна было збудаваць бальніцу ў Жабінцы альбо запусціць яшчэ адзін спарадарожнік у казахскі стэп), а вы нам – у душу. Ці плюнулі, ці нават страшна сказаць, што зрабілі. Можа, стварыць дошку нацыянальнай спартыўнай ганьбы, на якую будзем вешаць фатаграфіі тых, хто не апраўдаў народны давер? Каб ужо граміць «ворагаў» па поўнай.

У Беларусі за спартоўцаў не хварэюць і не перажываюць. З іх патрабуюць. Прычым не толькі чыноўнікі, але і простыя заўзятары. У нас такое стаўленне, быццам спартоўцы нам завінаваціліся, і мы ўсё намагаемся спагнаць з іх нейкі доўг. Адкуль гэта? Ад нашай савецкай рэчаіснасці, мне здаецца. Бо ў нас і сёння ўсё калгаснае, усё агульнае. Мы усебеларускім сходам радзімся, як размеркаваць народныя грошы. Ніводны народны рубель не можа быць патрачаны ўпустую. Тут няма месца для рызыкі.

Працяг тут