Блёгасфэра ўлады

Беларуская блёгасфэра ёсьць палітызаванаю ў максымальнае меры. І справа ня толькі ў тым, што ў нашым грамадзтве нельга быць далёка ад палітыкі (хаця большасьць нацыі робіць такі выгляд, што гэта іх ня тычыцца). У заходнім грамадзтве нават бабусі, якая трываць ня можа новых “капіталістычных” кіраўнікоў ды сплывае настальгіяй па аднапартыйнае сыстэме, газэце “Зорка” ў нямецкім варыянце, адсутнасьці сэксу ды аднагалосьсю ў прэсе, ёсьць магчымасьць пайсьці ў нейкую левую газэту і сказаць гэта. Блёгі — не пра яе. І яе з задавальненьнем надрукуюць, таму што ТАМ камуністычныя погляды — анахранізм, варты цікавасьці.

А ў нас газэты ні пра кога. У беларускім грамадзтве альтэрнатывы блёгам няма. Як і няма канкурэнцыі ім у прапорцыі “Эфэктыўнасьць/простасьць”. Вось і Барыс Беразоўскі адчыняе свой блёг, і гэта пры тым што яму адчынены ўсе заходнія тэлеканалы. На той жа пляцоўцы месьцяцца блёгі й палітыка Ігара Луцэнкі. Яму таксама аўдыторыі і бяз блёгаў хапае. І трыццаць дэпутатаў Вярхоўнае Рады ўжо прэзэнтаваныя на ЖЧ. Ці ім Юшчанка не дае магчымасьці выйсьці ў этэр? Неўзабаве мо трэба й блёга Януковіча чакаць, якога пачне камэнтаваць Юшчанка з мадэрацыяй Мароза. Сэрвак ляжа праз сэкунду, гарантую (ужо проста тое, як Віктар Андрэявіч тушыў пажар, сталася самаю рэйтынгавай навіной па вэрсыі Яндэксу, а тут блёг…).

Падаецца б, і ўрад там ня самы малады: яшчэ не мінула досыць часу, каб савецкая генэрацыя цалкам пайшла ад кіраўніцтва краінай, хапае й брушкаў “для піва” на экране. Натуральна, у нас былых намэнклятурнікаў значна больш багата: ня памятаю ў твар аніводнага чыноўніка, толькі з тэлевізыі ўзгадваюцца іх чырвоныя ад 30-40-гадовага алкагалізму абліччы. Але й дэпутаты Вярхоўнае Рады Ўкраіны не маладзейшыя, асабліва ад камуністаў ды рэгіяналаў. І тым ня менш яны парадзілі пайсьці анляйн, а нашыя — не. А якая была б аўдыторыя ў першага дэпутату ад нашае “палаткі”, проста мара закаранелага PR-ніку.

Няма ініцыятывы.

Блёгасфэра поўніцца парадамі, як абараніць свае правы пры дачыненьнях з КДБ і міліцыяй. Свае меркаваньні на гэты конт друкуюць вядомыя ў беларускім сэгмэнце be1arus ды nicolaev. Потым два-тры іх гледачы перадрукоўваюць інфармацыю ад іх і зьмяшчаюць запыт распаўсюдзіць яе й надалей. Гэта не вымагае шмат часу. І празь некалькі гадзінаў атрымліваецца, што “шкодная” з пункту гледжаньня ўлады інфармацыя апыняецца на тузінах, калі ня сотнях, дзёньнікаў і становіцца чытэльнае патэнцыйным 20-30 тысячамі чытачоў гэтых дзёньнікаў. Хтосьці праіндэксуе яе — і чытачы Гугл Навінаў таксама атрымоўваюць файную магчымасьць чытаць пра тое, як я размаўляў з чэкістам зранку і што з таго атрымалася.

Дзякуй Богу, мы парадзілі крыху разьвеяць той міт, што КДБ — гэта непераможная кантора. Шырыцца ўспрыняцьце дэбістаў як ня самых пасьпяховых людзей з вышэйшае адукацыяй, якія пайшлі туды па высокія заробкі. Я не кранаю крымінальны дэпартамэнт — толькі “палітыкаў”.

А ці ведаюць, як дзейнічаць, простыя людзі ці прадпрымальнікі, якіх МУС і КДБ кранае на кожным кроку, вось як на канцэрце Вольнага Тэатру? Не, ня ведаюць. І таму блёгерам трэба перапыніць нарэшце распаўсюджваць інфармацыю міжсобку, а задумацца, якім чынам зацягнуць у свой анляйнавы вір родных і сяброў, што ня маюць дачыненьня да палітыкі.

А яшчэ ўкажуць, што зь Беларусі мала інфармацыі. Проста яна кружляе ўвесь час сярод сваіх, і вельмі зрэдку выходзіць за межы таго колу дасьведчаных людзей (КДБ таксама можна аднесьці да іх, бо, улічваючы іх працу на блёгах, яны ёсьць нашае найудзячнейшае аўдыторыяй). Праблема ў тым, што мала хто з блёгераў мае чытачоў па-за межамі сваёй мэтавае групы. Натуральна, чырвона-зялёныя суполкі амаль ніхто не чытае. Але што рабіць з мільёнамі абыякавых да палітнэту “обыватэлюв”, якія проста бяруць крэдыты й трасуцца, каб ім працягнулі працоўны кантракт яшчэ на адзін год?

Вось і атрымоўваецца замкнутае кола. Вырвацца зь яго магчыма толькі эканамічнай крызай. Або калі АМАП пачне арыштоўваць звычайных мінакоў на вуліцах, што яны й рабілі падчас акцыяў 2006 году. Але гэта эвалюцыйны выхад, палітыкі тут ніякай няма.