Яраслаў Берніковіч: «Мы не звяры»
Сябра Партыі БНФ і руху «За свабоду» з Глыбоцкага раёна Яраслаў Берніковіч расказаў «Салідарнасці», дзе знайшоў грошы для апазіцыі, з якой прычыны не любіць Мінск і чаму за яго ў асноўным галасуюць жанчыны.
Даведка
«Салідарнасці»:
Яраслаў Берніковіч — 42 гады, нарадзіўся на Глыббочыне ў
вёсцы Верхняе, дзе зараз і жыве. Па адукацыі тэхнік-будаўнік. 5 год адслужыў на
Далёкім Усходзе. Пасля развалу Савецкага Саюза не захацеў прымаць прысягу Расіі
і вярнуўся дадому. Працаваў будаўніком, у газеце «Вольнае Глыбокае»,
прыдпрымальнікам. Скончыў Расійскую акадэмію прадпрымальніцтва («мэнэджэр па
сувязях з грамадскасцю»), вучыцца ў Інстытуце парламентарызму і прадпрымальніцтва.
Старшыня Глыбоцкай раённай арганізацыі Партыі БНФ, сябра
руху «За свабоду». У 2008 годзе балатаваўся ў Палату прадстаўнікоў НС РБ. Напісаў
адкрыты ліст свайму канкурэнту па выбарчай акрузе старшыні Віцебскага
аблвыканкама Андрэйчанку, дзе заклікаў яго добраахвотна зняцца з выбараў.
Жанаты, мае сына.
— Спадар
Яраслаў, вы адначасова і тут, і там: маю на ўвазе Партыю БНФ і рух «За свабоду».
У вас не ўзнікае з гэтай нагоды супярэчнасцяў?
— Не, ніякіх супярэчнасцяў з-за гэтага ў мяне ў Глыбокім
няма. Лічу адначасовае сяброўства ў партыі і руху нармальнай сітуацыяй. Я
ўвогуле выступаю за адзіную правую сілу. У цяперашніх умовах на прэзідэнцкіх
выбарах адзіны кандыдат ад апазіцыі наўрад ці пераможа. І на маю думку, чым
больш будзе кандыдатаў — ад правых сіл, ад левых і г.д. — тым лепш. Тым большы
будзе ахоп грамадства, тым большы будзе пратэстны настрой.
— Калі
вы не верыце ў змену ўлады, для чаго тады займаецеся палітычнай дзейнасцю?
— Нам трэба працаваць на перспектыву.За 15 год Лукашэнкі
ва ўладзе хто-небудзь сур’ёзна працаваў з моладзю? А між тым вырасла новае
пакаленне, пра тры гады яно пойдзе галасаваць. Калі мы пачнем сёння працаваць з
моладдзю, улада праз 5, 10, ну хай 15 год, але зменіцца. А калі не пачнем
дзейнічаць зараз, гэтага не адбудзецца ніколі.
Мы вось у Глыбокім праводзім конкурсы для школьнікаў, абараняем
беларускія класы, збіраем подпісы супраць пераводу навучання ў школах на рускую
мову. Гэта атрымоўваецца ў нас не заўсёды паспяхова, але галоўнае, што людзі заўважылі
праблему.
Яраслаў
Берніковіч на сходзе Партыі БНФ у Мінску
— Перашкод
вам, як кіраўніку мясцовай філіі БНФ, ня чыняць?
— Не. Праблемы ў мяне і таварышаў узнікаюць толькі падчас
выбараў, калі мясцовае начальства выконвае загады зверху. А так асабістыя
адносіны ў нас нармалёвыя: горад жа невялікі, усе, хто на віду, адзін аднаго
ведаюць. З выканкама са мною вітаюцца, начальнік КГБ ківае пры сустрэчы. Людзі
бачаць, што мы не звяры.
— Чаму
апазіцыя ў Беларусі сёння займае далёка не тое месца, што раней?
— Дзякуй богу, што яна ў гэтых умовах яшчэ захавалася.
Шмат людзей адышло ад спраў, яны кажуць: «Я ўсё разумею, але ў мяне ёсць праца
і я не магу ёю ахвяраваць». Калі ж у краіне будзе сапраўдная лібералізацыя, то
апазіцыйныя партыі памацнеюць. Зараз у нас ёсць касцяк, які пры добрых умовах
абрасце мясам.
— На
мінулагодніх парламенцкіх выбарах пры вылучэнні сваёй кандыдатуры вы сабралі
3800 подпісаў — гэта калі не лепшы, то адзін з лепшых вынікаў сярод апазіцыйных
кандыдатаў...
— Неабходную для рэгістрацыі кандыдатам у дэпутаты 1 тыс.
подпісаў мы сабралі за тры дні. Пасля я доўга не мог спыніць дзяўчат, казаў ім:
хопіць, хопіць. Подпісы мы здалі за тыдзень да апошняй даты. Гэта было дужа
крута.
Дарэчы, падчас выбараў заўважыў вельмі цікавы момант. У
нашую выбарчую акругу ўваходзілі Глыбоцкі, Докшыцкі і Ушацкі раёны. Дык вось
калі на Глыбочынне людзі без праблем падыходзілі да маёй ініцыятыўнай групы,
размаўлялі, пыталі «Што нам ваш Берніковіч дасць?», то на Ушаччыне мінакі
апускалі вочы долу і стараліся хутчэй прайсці.
Усё-ткі 20 год даваеннага падзелу аказалі моцны ўплыў на
наступныя пакаленні. Ва Ўсходняй Беларусі бальшавікі прывілі людзям страх. А на
Захадзе, на Глыбоччыне нават у цяперашніх умовах шмат прыватнай ініцыятывы
(цырульні, крамы, грузаперавозкі, таксі і г.д.). Пакуль дзяржава не
ініцыятавала массавы пераход у ЧУПы, у Глыбокім з насельніцтвам у 19600 чалавек
было 1200 індывідуальных прадпрымальнікаў.
«Не
беспрынцыповай акруговай камісіі!» — акцыя Яраслава Берніковіча на прыступках
райвыканкама падчас парламенцкіх выбараў
— Прадпрымальнікі
— ваш асноўны электарат?
— Так, большая частка прадпрымальнікаў, а яшчэ
настаўнікі, і я думаю, міліцыя.
— Міліцыя?!
— Ну мне так здаецца. Хаця, зразумела, што непрыемных
момантаў у мяне з імі хапае. Але, калі яны мяне затрымоўваюць, то адводзяць
вочы: маўляў, нічога зрабіць не можам.
А аднойчы здарыўся зусім кур’ёзны выпадак. 23 сакавіка
пазамінулага года, напярэдадні акцыі на Дзень Волі ў Мінску, мне позна ўвечары
патэлефанавалі з «Радыё Свабода». Спыталі: чым займаешся? Ну я жартам і
адказаў: п’ю гарэлку.
А жыву ж я ў вёсцы, і калі раніцай сабраўся ў Мінск, то,
натуральна, паехаў праз Глыбокае. Заязджаю ў горад, і мяне спыняе міліцэйская
машына: «У нас ёсць падазрэнні, што вы ў нецвярозым выглядзе» (смяецца — Р.Г.). Мой тэлефон яўна праслухоўвалі, а калі б я піў гарэлку,
раніцай гэта было б заўважна! Падуў я ім двойчы ў трубачку — двойчы паказала
нуль.
Завезлі пасля мяне да намесніка начальніка РАУС. «Яраслаў
Тадэўшавіч, ізвініте, — звярнуўся ён. — Скажыце толькі на чым вы паедзеце на
мітынг у Мінск і колькі чалавек будзе з вамі». Ну я і адказаў: нас будзе 10
чалавек, і паедзем мы на цягніку. Самі мы, канешне, селі ў машыну і паехалі
іншай дарогай.
— У
адным інтэрв’ю вы сказалі, што за вас у асноўным галасуюць жанчыны. Што
сапраўды?
— Я думаю, так. Па маіх назіраннях, збольшага жанчыны не
галасуюць за нейкую партыю, не робяць выгляд, што ўсё ведаюць у палітыцы. Яны
галасуюць за фотаздымак, за чалавека, якога ведаюць ці з якім размаўлялі.
Мужчыны больш думаюць, што разбіраюцца ў палітыцы: «А,
ён з БНФ, значыць я за яго галасаваць не буду». А жанчыны пасля
парламенцкіх выбараў падыходзілі да мяне і казалі: «Мы
не хацелі ісці на выбары, но вы ўчаствавалі, дык я мужа взяла, і мы
прагаласавалі за вас».
— Як
лічыце, што для мужчыны павінна быць на першым месцы: адказнасць за сям’ю, ці адказнасць
на сітуацыю ў краіне?
— Думаю, усё ж за сям’ю. Усё пачынаецца з маленькага.
Адзін чалавек краіну не зменіць. Пачынаць трэба з сям’і, сяброў. Павялічваючы
такім чынам свой уплыў, можна змяніць краіну.
— Нядаўна
размаўляў з маладым палітыкам з Луніннца Віталем Каратышом. Ён сказаў, што жыццё
ў правінцыі зацягвае, як балота, і каб атрымаць імпульс да новай працы, яму
неабходна на некалькі дзён з’ездзіць у Мінск. А вы імкнецеся ў сталіцу, каб
вырвацца з балота?
— Я ўвогуле не люблю Мінск. Мне здаецца, што там акрамя
офісу БНФ нічога няма. Калі нехта з кіраўнікоў апазіцыйных партый скажа, што
яго ведае ўвесь Мінск, можна будзе толькі пасмяяцца. А мяне ведае ўсё Глыбокае,
і поле для дзейнасці для мяне тут вялікае.
— Сёння
(гутарка адбылася ў мінулы чацвер — Р.Г) выйшаў першы нумар вашай рэкламнай
газеты «Прэфект-інфо»…
— Так, яна датуецца 17 верасня. У гонар нашай газеты ў
Глыбокім ужо і плошча атрымала назву «17 верасня»… (падкалоў, падкалоў — Р.Г.) Гэта бізнес-праект, які дачынення
да палітыкі не мае. Каляровая газета з накладам у 5 тысяч асобнікаў
распаўсюджваецца бясплатна, канкурэнтамі нашаму выдатнаму незалежнаму выданню «Вольнае
Глыбокае» мы быць не хочам.
Праект выконвае некалькі роляў. Самае галоўнае, што ён
аб’яднае актывістаў, якія страцілі працу, і дасць ім магчымасць заробку. Калі
раней мы бачыліся ад акцыі да акцыі, то са з’яўленнем штотыднёвай газеты,
будзем сустракацца амаль штодня. А частку заробленых грошай магчыма будзе
выкарыстоўвацца для правядзення культурных імпрэзаў.
— Мяркую
па вашай знешнасці — у вас раптам няма украінскіх каранёў?
— Украінскіх — не. Ёсць польскія. Майго прадзеда па маці
выпісалі з Польшчы на будаўніцтва касцёла ў Мосары. Ён кіраваў кавалямі.
— Як
не пагляджу, то выходзіць, што калі чалавек актыўны ў палітыцы, то вельмі часта
ён не чысты беларус, які вылучаецца сваёй рахманасцю.
— Я гэта таксама заўважаў. З іншага боку: беларус, канешне,
можа прамаўчаць, але ён злапамятны. Будзе паціху ўсё рабіць на свой лад.
Оцените статью
1 2 3 4 5Читайте еще
Избранное