«Вярніце мне сына!» Яшчэ адна смерць салдата, гэтым разам — у Бярозе

Грамадства працягвае абмякоўваць шакуючыя факты дзедаўшчыны ў Печах. Тым часам «Нашай Ніве» стала вядома пра смерць яшчэ аднаго салдата, 23-гадовага жыхара Барысава Генадзя Сарокіна, які праходзіў службу ў бярозаўскай часці СПА №48684.

Салдат памёр 2 верасня пры незразумелых абставінах і без сведкаў: нібыта быў у дзяжурстве на вышцы і раптоўна сканаў.

Пра падзеі таго дня больш падрабязна нам расказаў ягоны брат, Аляксей.

«Я быў з бабуляй, нам тэлефануюць з часці і кажуць, што брат памёр, — кажа хлопец. — Мы не паверылі адразу. Ну як гэта «памёр»? Мы ж да яго на наступны дзень збіраліся ехаць, часта гасцявалі. Ён не скардзіўся ні на што: толькі мазь для нагі і таблеткі ад прастуды неяк прасіў за час службы».

Калі сям'я трохі выйшла з шоку, сваякі адразу паехалі з Барысава ў Бярозу.

Але цела ім не аддалі: маўляў, яно ў моргу. А морг закрыты на выходныя. Маці засталася начаваць у інтэрнаце ў Бярозе. Хоць салдат памёр у суботу, маці змагла ўбачыць яго цела толькі ў панядзелак.

«Афіцэры часці толькі сказалі, што да брата прыязджала хуткая, і дактары нібыта сказалі, што ў яго адарваўся тромб, ну і ўсё», — сказаў Аляксей.

«Пасля нейкі эксперт з морга сказаў, што ў брата былі сутаргі і прыступ эпілепсіі, бо язык прыкушаны. Але не было ў яго ніколі такога пры жыцці! Ні сутаргаў, ні эпілепсій. Я не веру», — рэзюмуе ён.

Мы спыталіся таксама ў маці хлопца, Святланы, што памятае яна, але размова была досыць цяжкай — жанчына ўвесь час галосіць.

«Армія загубіла майго сынка, — лямантавала яна. — Чаму ён памёр? Можа, вялікія нагрузкі давалі? Да войска ён ні на што не скардзіўся. Ну сэрца… Перад войскам была кепская кардыяграма, яму тыдзень сказалі перачакаць, ну і праз тыдзень усё было нармальна — 23 лістапада ён пайшоў, праз год меўся вярнуцца [далей плач, неразборліва]».

У чым прычына смерці? — спыталіся мы.

«Нам пазванілі і сказалі — «тромб», больш нічога. З іх словаў, ён памёр між двума і трыма гадзінамі. Пазванілі каля пяці гадзін. Чаму так доўга? Што вы там рабілі? Чаму адразу не паведамілі? Чаму? Я сына ўбачыла ўжо ў панядзелак — вельмі прасіла, ледзь пусцілі. Ён ляжаў у адзенні. На левым віску была драпіна, нос падраны. Ці гэта ён спачатку падаў, а потым памёр, ці ўжо пасля ўпаў… Але ці падаў ён увогуле? Я не ведаю! Раней ніякіх прыступаў у нас не было, ніякіх стратаў прытомнасці, ні ў школе, ні ва ўніверсітэце… А тут — імгненная смерць, як так магло быць, людзі?.

Ён праляжаў жа колькі… Я не магу нават сказаць, ці былі ў яго нейкія пашкоджанні. Бо ў моргу рэзалі, ускрывалі, усю галовачку парэзалі, грудкі парэзалі, на грудзях швы, дзе ты там ужо што ўгледзіш? Што я ўбачу? Нічога… [плача]».

На дзедаўшчыну, кажа маці, салдат скардзіўся толькі спачатку.

«Ну казаў, што яна [дзедаўшчына] ёсць, што адразу былі там нейкія разборкі. Грошы давала яму, мільён-два на старыя. Але так, каб з яго патрабавалі грошы, то ён не казаў…», — дадае яна.

Хаця прайшло ўжо больш за паўтара месяцы ад моманту смерці, афіцыйнай прычыны дагэтуль няма — у пасведчанні, як кажуць сваякі, напісана «прычыны смерці высвятляюцца».

«Мне не важна, што напішуць. Напішуць, што за-хо-чуць! А мне вярніце сына, вярніце сына!» — плача маці, гаварыць з ёй цяжка.

У Міністэрстве абароны пакуль гэта не каментуюць — нам параілі звярнуцца да іх пазней, калі яны ўдакланяць.

Як даведалася «Наша Ніва», на тыя дзяжурствы хлопцы ў часці №48684 заступаюць раніцай, з узыходам сонца.

Генадзь Сарокін заступаў на г.зв. «вышку візуальнага назірання» — глядзеў на неба з біноклем, прасцей кажучы.

І вось у гэты момант — калі салдат быў адзін і нікога побач не было, ён нібыта і памёр — знайшоў яго цела саслужывец, які заступаў на пост пасля яго.

***

Пазней Мінабароны пацвердзіла факт смерці салдата ў вайсковай часці ў Брэсцкай вобласці. У каментары Еўрарадыё прэс-сакратар Мінабароны палкоўнік Уладзімір Макараў заявіў, што ніякага крыміналу ў смерці салдата не ўгледжваецца.