«Получить от Москвы Рыбку оказалось проще, чем компенсацию за налоговый маневр»

Освобождение Насти Рыбки и Алекса Лесли, вероятно, ставшее возможным после вмешательства Александра Лукашенко, вызвала бурную, хоть и неоднозначную реакцию. 

«Салідарнасць» собрала наиболее яркие высказывания на эту тему.

Александр Класковский:

«Атрымаць ад Масквы Рыбку аказалася прасцей, чым кампенсацыю за падатковы манеўр».

Стась Карпов:

«Я не пісаў пра Рыбку, калі ўсе абмяркоўвалі яе прыгоды. Я не пісаў, калі тайцы падбілі яе на самым палавым узлёце. І калі ўсе патрабавалі яе вызвалення — не пісаў. Але, калі Лукашэнка запатрабаваў яе неадкладна вызваліць — не стрымаўся.

Думаеце, я пачну зараз зубаскаліць і казаць якія-небудзь пошласці?

Не.

Глядзіце.

Адзін чалавек разумеў, што тут, у «беларускай правінцыі», яму не разгарнуцца. Хацеў рвануць у «вялікі свет», у Маскву.

Хацеў прабрацца у самыя расійскія вярхі. І ў яго амаль атрымалася.

Яшчэ ўчора ён адчуваў там сябе сваім сярод сваіх. Але лёс склаўся так, што раптам усё рухнула.

Масква паказала своё звярыны аскал. І чалавек вымушаны быў уцякаць, але за мяжой ён таксама апынуўся пад санкцыямі. Усе гэтыя прынізлівыя працэдуры.

А чалавек яшчэ верыў: Масква родная, Масква жаданая. Даруй, прымі...

Чалавек, свяркаў вачамі і пасылаў сігналы. Ён казаў, што «бікоз ві а рашн», але яму гэта не дапамагло.

І вось ён ужо марыць пра сваю спакойную утульную Беларусь.

Хоча вярнуцца, уварвацца, з галавою залезці пад коўдру і ўтыкнуцца ў пыльны пуфік стабільнасці.

Але Масква на гэты раз вырашыла браць за горла і трымаць да канца.

За ўсе абяцанні кахаць, за ўсе намёкі на адданасць сэрца і, натуральна, за здраду напрыканцы.

Яна не выпусціць. Не на гэты раз.

І вось другі чалавек глядзіць на гэа на ўсё і боль сціскае ягонае чэрствае сэрца. Ратуючы аднаго чалавека, ён як бы ратуе сябе.

Бо гэта радство душ і біяграфіяў. У гэтым няма нічога смешнага і нічога пошлага.

Ну, прынамсі, калі казаць пра Рыбку :)»

Алесь Карніенка:

Андрей Санников:

«История с защитой прав незаконно арестованной в Шереметьево Анастасии Вашукевич («Рыбки») закончена. Начинается совсем другая история. Там, где фигурирует Дерипаска, Лукашенко, Макей, МИД России, ФСБ, чиновники, жди помоев, грязи, колхозных интриг. Для меня тема закрыта».

Дмитрий Растаев:

«Начал расфренд наиболее рьяных адептов «партии Рыбки». Без шума, без бана — просто вычищаю их из друзей. Дезинфицирую, так сказать, ленту. Потому что читать все эти завывания в духе «страна предала свою дочь» уже невыносимо.

В России десятки белорусов гнобят каждый год — и хоть бы одна тутэйшая морда за них голос подала! А тут — как с цепи сорвались. Нашли себе «дочку».

Если уж на то пошло, беда вашей «дочки» не в том, что она подалась в древнейшую профессию — это личное дело женщины, чем ей заниматься — а в том, что вела себя так, словно мир вокруг неё — мусор. И мир ответил ей тем же — закон бумеранга. Всё по-честному. А вы подняли её на знамя и несёте как новую «Пагоню». Далеко ли уйдёте с таким штандартом?

Ну, а теперь, когда Рыбку освободили «высочайшим вмешательством», вы со своим криком о предательстве и вовсе смотритесь как шуты».