«Плодзяць халуйства на нашай зямлі». Чаму ўлады адмаўляюць Геніюш у рэабілітацыі
Адказ можна адшукаць у вершах паэткі, якія і праз паўстагоддзя не згубілі актуальнасці.
Улады ў чарговы раз адмовілі ў пасмяротнай рэабілітацыі паэткі Ларысы Геніюш. Многіх абурыла фармулёўка Вярхоўнага суду, які сёлета апелюе да пастановы 1999 года: тады Геніюш адмовілі ў рэабілітацыі за «аказанне дапамогі міжнароднай буржуазіі» і «удзел у антысавецкіх арганізацыях».
Але ці варта дзівіцца таму, што сённяшнія суды працягваюць апеляваць да крымінальных артыкулаў БССР узору 1928 года?
Напэўна, не. У краіне, дзе міністр унутраных спраў з гонарам выходзіць на публіку ў форме савецкіх чэкістаў, падобныя апеляцыі не павінны здзіўляць.
У краіне, чый нязменны кіраўнік дзеліць дзяцей на «нашых сапраўдных» і «дзяцей з пятай калоны», адмова ў рэабілітацыі вязню ГУЛАГа на падаставе сталінскіх законаў — не павінна шакаваць.
Пасля перажыванняў праваслаўнага мітрапаліта з-за таго, што ўслед за знявагай памяці Мікалая ІІ можа прыйсці чарга ягонага фактычнага забойцы Леніна, навіну пра Геніюш язык не паварочваецца назваць маразмам.
Улады метадычна адмаўляюць Геніюш у рэабілітацыі, бо яе вершы і праз паўстагоддзя не губляюць сваёй актуальнасці.
К чорту гарэлку, шэйкі і твісты,
Юную голаў хлусьнёю кружыць!
У сэрца народу скірованы выстрал,
Жыць яму заўтра, альбо ня жыць…
Мовай не нашай заплавілі горад,
Ціхіх сялянак не лічаць людзьмі,
Нельга ўлівацца ў чужацкае мора
Юнасцю нашай, крывёю, дзяцьмі.
Нельга. Мы ўдома свае, а не сведкі.
Няпрошана злыдні абселі сталы,
Кідаюць «з ласкі» свае нам аб’едкі,
Плодзяць халуйства на нашай зямлі.
Мы — стража ля нашай народнай калыскі.
Вораг суровы і лёс наш круты,
У нас за плячыма крычаць абеліскі,
З крыўдаю ў сэрцы падходзяць браты.
Мы сёння лёсу Радзімы зарука,
Выканаць нам, што бацькі не змаглі.
У нас запытаюць з дакорам унукі
Аб волі, аб мове радзімай зямлі.
Сёння ж на пласе родная мова,
Вырваць жывую належыць з агню,
Слова «кахаю» — слабае слова,
Мужнае слова — абараню!
14.09.1968
Читайте еще
Избранное