Цыганкоў: «Самае гадкае: мы ня можам ведаць, наколькі працягнецца гэта вымушаная камандзіроўка»

– Цікава назіраць, як некаторыя людзі, якія вымушана выехалі з Беларусі, пішуць душэўныя пасты пра тое, як ім цяжка адказваць на пытаньне «адкуль вы», – піша Цыганкоў. – Маўляў, даводзіцца шмат тлумачыць, кшталту «я жыву ў Польшчы, але прыехаў адтуль з Кіева, але туды прыехаў з Беларусі, адкуль быў вымушаны зьехаць» і гэтак далей.

Прызнаюся, мне гэта трошкі нагадвае сьмешную фразачку, што самыя занудныя людзі — гэта тыя, хто на дзяжурнае пытаньне «як жыцьцё?» пачынаюць усур’ёз расказваць пра сваё жыцьцё)

У мяне, напрыклад, няма ніякай праблемы з геаграфічнай (ды іншай) ідэнтыфікацыяй. «Я з Беларусі». Усё. Без дадатковых тлумачэньняў.

Ну, калі існуе нейкая неабходнасьць даць больш інфармацыі, магу дадаць, што зараз знаходжуся часова ў Варшаве. Менавіта так я вызначаю свой статус — як часовую камандзіроўку.

Я не ўступаю ні ў якія сецевыя дыскусіі паміж «зьехаўшымі» і «засталымі» — ня толькі таму, што не люблю такія «дыскусіі», але і таму, што не адчуваю сваю прыналежнасьць ні да тых, ні да тых.

Калі чалавек знаходзіцца на моры ў адпачынку — ён жа не лічыць сябе зьехаўшым. Тое самае з часовай камандзіроўкай. Таму я не «зьехаўшы». Зь іншага боку, геаграфічна я не ў Беларусі — і гэта таксама факт.

Я ўжо быў у зьнешне падобнай сітуацыі, калі 6 гадоў (у два заезда) пражыў у Празе, працуючы на «Радыё Свабода». Я прыязджаў на кантракт і адразу паведамляў, што заставацца надоўга не хачу, пару гадоў — і хачу вярнуцца ў Беларусь. І так два разы. І я ніколі не лічыў, што я кудысьці «зьехаў».

Але, канешне, сітуацыя толькі зьнешне падобная, бо — і гэта самае гадкае — зараз мы (тыя, хто хоча вярнуцца) ня можам ведаць, наколькі працягнецца гэта «вымушаная камандзіроўка».

Але, у любым выпадку, на пытаньне «вы адкуль?» у мяне няма сумневаў, варыянтаў ці розначытаньняў.

«Я з Беларусі».