За каго Расея ў Беларусі? Меркаваньне палітоляга

На гэтыя пытаньні Свабоды адказвае расейскі палітоляг, намесьнік рэдактара сайта Carnegie.ru Максім Самарукаў:

Варта ўлічыць, дзе былі зробленыя гэтыя заявы Пуціна. Пецярбурскі міжнародны эканамічны форум — гэта эўрапейская вітрына Расеі.

Мэтавая аўдыторыя форуму — тая частка Захаду, якая цікавіцца Расеяй.

Пуцін гаварыў менавіта для гэтай аўдыторыі — не для Лукашэнкі і не для беларускага ці расейскага грамадзтва.

І галоўны пасыл гэтых заяваў — ня трэба ўлазіць ва ўнутраныя справы дзяржаваў.

Яго маглі спытаць пра Таджыкістан, пра М'янму — адказ быў прыкладна такі самы.

Маўляў, калі нават Расея заяўляе, што яна хоча захоўваць нэўтралітэт адносна найбліжэйшага саюзьніка і брата, то Захад павінен быць стрыманым у 10 разоў больш.

Паводле Пуціна, у Захаду менш правоў займаць нейкі бок у беларускім канфлікце, чым у Расеі.

Тут Беларусь — гэта прыватны прыклад, сутнасьць адказу — што заходні інтэрвэнцыянізм — гэта кепска.

Паводле Пуціна, каштоўнасны кампанэнт зь міжнародных адносін павінен быць выключаны, бо каштоўнасьці ва ўсіх розныя.

Канкрэтныя дэталі падзеяў у Беларусі яго цікавяць вельмі мала.

Лукашэнка не прапанаваў пераканаўчай вэрсіі інцыдэнту з самалётам і арыштам Пратасевіча.

Але гэта яго праблема, Пуцін ня стаў «упрагацца» за яго ў гэтым пытаньні.

Пяскоў камэнтаваў тлумачэньне Мазепіна так, каб не сказаць зашмат.

Ён адказаў максымальна ўхіліста.

У адказе Пяскова ня трэба шукаць глыбокіх сэнсаў.

Што тычыцца Мазепіна, то даўно вядома, што ў яго адносіны з Лукашэнкам ня вельмі добрыя.

Яго адказ, яго заява гэта пацьвярджае.

Ён таксама сьведчыць пра тое, што чалавек вельмі добра ведае, у якой краіне ён жыве.

Напачатку ён кажа пра жахлівага Пратасевіча, які служыў у «нацысцкім» батальёне ў Данбасе, тым самым дэманструецца поўная ляяльнасьць расейскаму кіраўніцтву.

А далей ідзе тролінг Лукашэнкі з прыгадваньнем Ніка і Майка і справы «вагнэраўцаў».

Гэта дапушчальная ў Расеі крытыка Лукашэнкі.

Наколькі ён рэальна ўкладаўся ў тое, што ў Беларусі адбывалася да леташніх выбараў і пасьля іх — невядома.

Але я ня бачу прычынаў, дзеля якіх гэта абсалютна немагчыма.

Буйны бізнэс, нават на Захадзе, любіць інвэставаць ва ўсе партыі, якія прэтэндуюць на ўладу.

Чаму б Мазепіну было не зрабіць такія інвэстыцыі ў Беларусі?

Тым больш што там гіганцкіх інвэстыцыяў і не патрабавалася.

Але зразумела, што падзеі ў Беларусі адбыліся не таму, што Мазепін выдзеліў грошы.

Магчыма, Лукашэнку хочацца верыць, што прычына пратэстаў у грошах Мазепіна.

Але рэч жа ня ў гэтым.

У Расеі ёсьць такі від бізнэсу — палітычнае прадпрымальніцтва за мяжой.

Гэта калі буйныя бізнэсоўцы інвэстуюць у нейкія палітычныя праекты за мяжой на сваю рызыку.

Гэтая сыстэма дае Крамлю магчымасьць сказаць, што ён тут ні пры чым, што гэта прыватныя асобы ў нешта ўкладаліся.

Такія праекты ёсьць у Афрыцы, ёсьць на Бальканах.

Потым глядзяць на вынікі гэтага праекту, і бізнэсовец альбо атрымлівае па галаве, альбо ўзнагароду.

На гэтым зрабіў добрую кар’еру Яўген Прыгожын, які раней не ўваходзіў у блізкае атачэньне Пуціна.

Кепскія адносіны Мазепіна з Лукашэнкам сталі такімі задоўга да таго, як Расея пачала практыкаваць такое зьнешнепалітычнае прадпрымальніцтва.

Я ня думаю, што Крэмль гатовы абараняць рэжым Лукашэнкі любой цаной, і таму я ня думаю, што на інвэставаньне ў такія праекты ў Беларусі было ад Крамля строгае табу.

Путин обсудил ситуацию в Беларуси с главой Европейского совета