«Як пашкадавалі тыя, хто спрадаў мацярынскую хату»

Гарадскія скупляюць хутары і хаты ў вёсках. Шчаслівыя і яны, і тыя, што прадалі непатрэбны ўжо нікому дом. Але бяда пачынаецца пазней.

Праз пару гадоў многія людзі пачынаюць моцна шкадаваць, што прадалі бацькоўскія дамы. Часам здараюцца драматычныя сцэны.

Паспяшаліся з продажам і адны мае сваякі. Прыязджаючы з гарадоў на гадавіны смерці бацькоў, дзеці збіраюцца ў лесе, дзе ядуць абед, а потым спыняюцца на дарозе і глядзяць шклянымі вачыма на дом.

У некаторых разуменне памылкі прыходзіць праз шмат гадоў.

Адзін дзядзька прадаў бацькоўскі дом яшчэ ў 90-­я. У вёсцы ў яго, апрача як магіл бацькоў, нікога няма. Сёння ён ужо сам пенсіянер. Прыязджае, пакідае машыну ў некага ў двары і ідзе з заплечнікам у лес. Будуе там зямлянку і жыве тыдзень ці два.

На мінулым тыдні налібацкі егер распавёў гісторыю, як убачыў у лесе на былым хутары дзясятак людзей, якія елі абед. Аказалася, што дзеці прыехалі ў месца, дзе яны выраслі, але ад дому застаўся толькі фундамент, пра што яны сёння моцна шкадуць.

Да нас у госці, бывае, прыязджаюць бацькавы аднакласнікі, у якіх у вёсцы даўно ўсе паўміралі.

Адна жанчына, памятаю, пайшла ў свой былы дом і папрасіла гаспадароў трошкі пасядзець у пакоі сваіх бацькоў. Ці вартыя пару тысяч даляраў такога?