«Вось каб ты, Надзя, да дэнамінацыі радыс па 75 тысяч прадавала?»

З выпадкова падслуханага і падгледжанага.

— А ці спыняецца тут яшчэ гарадскі аўтобус? — пытаецца пенсіянер у мінакоў на праспекце акурат насупраць застаўленай белымі намётамі Кастрычніцкай плошчы.

Пачуўшы ў адказ, што сёння яшчэ можна карыстацца прыпынкамі каля ўваходу ў метро, дзядуля незадаволена бурчыць:

— Што нарабілі з гэтымі гульнямі? Дзеля веласіпедаў перакрылі цэнтр. І як тут людзям хадзіць?

***

— Хаджу з казырнай! На! Трымай!

— Што?! Я не мухлюю! Слова мужыка даю, мужыка!

За летнім сталом побач з дзіцячай пляцоўкай рэжуцца ў карты хлапчукі — на выгляд гадоў 8-10.

***

Размова кабетаў на лаўцы каля пад’езда:

— І чаго гэта людзі сёння ўвесь дзень з тазікамі ходзяць? У нас што — ваду ізноў адключылі?

— Якую ваду? Клубніцы на рынку патаннелі, вось і ходзяць.

***

Пачутае пад Міром, што ў Карэліцкім раёне:

— Падгаварылі мяне на рабоце купіць з птушкафабрыкі нясушак. Купіў, пасадзіў у кораб і павёз дамоў. А яны худыя, палінялыя, нават лысыя — нібы з халадзільніка ў магазіне. Пакуль вёз, колькі яек знеслі. І тут жа іх стаўклі, што і сляда не засталося. Потым мне сказалі, што на той фабрыцы курэй няма чым карміць, бо суседнія калхозы больш не даюць зярно за так.

***

Рынак. Пакупніца пенсійнага ўзросту разглядае цэннікі на гародніну:

— Вось каб ты, Надзя, да дэнамінацыі прадавала ў маі радыс па 75 тысяч, што б з табой зрабілі людзі?

— У лепшым выпадку — не купілі б нічога, — адказвае прадавачка.

Абедзьве жанчыны сыходзяцца на думцы, што з тымі нулямі «людзей крэпка надурылі».

Падслуханае ў мінулы раз:

«Калі Расія захапіла Беларусь, то цар загадаў разбурыць ратушу»