Умер бывший гродненский архиепископ Артемий, резко осудивший насилие в отношении участников протеста

Об этом сообщает Хрысціянская візія.

В 2020 году православный священник резко осудил насилие со стороны силовиков в отношении мирных протестующих. Он заявил:

— Наши люди превратились в зверей! И терзают своих же братьев! К нам, священникам, приходят и рассказывают со слезами на глазах: что с моей дочкой делают? К нам приходят и рассказывают пожилые люди: «на лавочке сидели, а их избили, унизили»! Они жизнь отдавали за наше Отечество. И множество таких примеров.

Поэтому это послание говорит: «Остановитесь! Вы поступаете не по Евангелию! Вы подняли руку на Христа! И вам не будет прощения! И дело ваше никогда не устоит!

Летом 2021 года священника ждала отставка — так решил Синод РПЦ. Артемий в ответ заявил, что мог и должен был служить и дальше, а все произошло «по заданию государства»:

— Сейчас ситуация немного изменилась после августовских беспорядков и идет всеобщая чистка. Граница перекрыта, людей увольняют и сажают в тюрьмы. Пока у них затишье — время для того, чтобы немного поставить и церковь на место.

«Страціўшы высокае становішча, захаваў сумленне і месца ў гісторыі»

— Уладыка Арцемій у 2020 годзе на практыцы паспрабаваў увасобіць ідэальны вобраз той Царквы, якой яна, на думку, я думаю, вельмі многіх, павінна быць, — пишет историк Александр Пашкевич. — Найбольш каштоўным і ўражлівым гэта было ў тым ліку і таму, што акурат ад іерархаў той Царквы, да якой належаў ён, такога мала хто чакаў — згодніцкая пазіцыя іншых епіскапаў выглядала куды больш прадказальнай, чаканай і нават у пэўным сэнсе натуральнай.

Калегі Арцемія зрабілі тады і робяць усё ад іх залежнае цяпер, каб давесці, што ўвасоблены ім вобраз Царквы — памылковы і шкодны, што насамрэч яна зусім не такая. І старанні іх небеспаспяховыя, трэба сказаць. Але архіепіскапа Арцемія гэта ўжо не тычыцца. Ён у пераломны час зрабіў свой свядомы асабісты выбар і, самае галоўнае — ад яго не адступіўся ды годна датрымаў да канца.

Страціўшы высокае становішча, захаваў сумленне, павагу да сябе з боку нават зусім не рэлігійнай часткі грамадства і, што таксама немалаважна, месца ў гісторыі.

Думаю, для яго асабіста апошняе таксама было вельмі важным. З нешматлікіх інтэрв'ю, дадзеных ужо пасля адхілення, гэта добра відаць. Ды ён нават і прамым тэкстам казаў: «Не важны пачатак, важны канец. Госпадзе, як хочацца памерці, каб не было сорамна, што я святар!»

І яму гэта несумненна ўдалося. Вечная памяць!