Общество
Ігар Карней, Радыё Свабода

Міхаіл Грабоўскі паважае заўзятараў і пад бел-чырвона-белым сьцягам

Гэта ўсясьветная традыцыя заўзятараў: у часе буйных спартовых спаборніцтваў падтрымліваць свае каманды нацыянальнай сымболікай — перадусім, сьцягамі. Гуляюць канадцы — і трыбуны становяцца бела-чырвонымі, фіны — блакітна-белымі, швэды — жоўта-сінімі. І толькі калі на арэны выходзяць беларусы, няма адзінства сьцягаў і колераў. Якраз такая адметнасьць часта выклікае непаразуменьне і ў лягеры супернікаў, і сярод замежных заўзятараў.

Вось і на сёлетнім чэмпіянаце сьвету ў хакеі, які гэтымі днямі адбываецца ў Рызе, цяперашнія дзяржаўныя чырвона-зялёныя сьцягі змушаны суіснаваць з нацыянальнымі бел-чырвона-белымі.

Падзеленасьць беларускага грамадзтва паводле нацыянальных каштоўнасьцяў перанеслася і на трыбуны, і на экраны тэлевізараў у многіх краінах сьвету. Як да гэтага ставяцца самі спартоўцы?

Перад пачаткам матчу з камандай Швэцыі малады нападнік зборнай Беларусі Міхаіл Грабоўскі сказаў, што ў людзей могуць быць розныя палітычныя погляды, таму асабіста ён аднолькава паважае і тых, хто падтрымлівае каманду пад бел-чырвона-белымі сьцягамі, і тых, хто пад чырвона-зялёнымі.

(Грабоўскі: ) “Для мяне розьніцы асаблівай няма. Я думаю, што гэта ўсё роўна. Бо калі чалавек прыйшоў падтрымаць нашу зборную, дык, незалежна ад усяго, ён перажывае менавіта за яе. У прынцыпе, мы гуляем пад выявай герба — яна ў нас на майках. І чалавек, які прыходзіць, перажывае за нас. Таму мне, папраўдзе, усё роўна. Галоўнае, каб зборную падтрымлівалі. А погляды палітычныя і ў мяне могуць быць абсалютна супрацьлеглыя іншым, і ў хлопцаў нашых таксама. Таму важна, каб заўзятары папросту падтрымлівалі зборную”.

Прыгадваю сваю паездку ў Фінляндыю на аналягічны чэмпіянат сьвету тры гады таму. Сярод заўзятараў, якія аўтобусам выправіліся зь Менску, аказаўся адзін з функцыянэраў БРСМ. Як потым высьветлілася, ён быў камандзіраваны з зусім канкрэтнай ідэалягічнай задачай — разгарнуць на трыбунах вялізныя дзяржаўныя сьцягі й раздаваць малыя сьцяжкі замежнікам.

І якой жа нечаканасьцю стала і для яго, і для кіраўніка турагенцтва, калі ўведалі, што некаторыя з нас прыехалі зь бел-чырвона-белымі сьцягамі.

Заўзятары суседніх балтыйскіх краінаў — фіны, латышы, швэды — яшчэ памяталі беларускую нацыянальную сымболіку, дэманстратыўна выказвалі разуменьне сытуацыі, прымаючы бел-чырвона-белыя сьцягі як сымбаль новай Беларусі, а чырвона-зялёныя — як рудымэнт часоў СССР.

Алімпійскі чэмпіён Рамуальд Клім кажа, што за савецкім часам усё было проста: афіцыйная ідэалёгія не дапускала ня толькі альтэрнатыўных дзеяньняў, але нават і думак. Падобна, паступова і ў сёньняшняй Беларусі справа пасоўваецца да такога.

Як паказвае досьвед, пранесьці бел-чырвона-белыя сьцягі на стадыён “Дынама” ці ў хакейныя палацы практычна немагчыма: падаецца, міліцыя адмыслова навучана сканфіскоўваць менавіта гістарычную сымболіку. А заўзятары, затрыманыя з такімі сьцягамі, аўтаматычна прыроўніваюцца да “злосных апазыцыянэраў”. Такім чынам, у маладых заўзятараў не застаецца іншай магчымасьці выказаць адначасна і свае спартовыя эмоцыі, і нацыянальныя пачуцьці, акрамя як, суправаджаючы любімых спартоўцаў у замежных турнэ, — цьвердзіць спадар Клім.

(Клім: ) “Трэба вярнуць тое, што калісьці было. Неабходна гісторыкам (ці ад каго гэта яшчэ залежыць?) “разуць” вочы й спомніць, чаму быў такі бел-чырвона-белы сьцяг”.

(Карэспандэнт: ) “Іншымі словамі, вы за бел-чырвона-белы сьцяг?”

(Клім: ) “Так! Пакуль толькі калі едуць разам з камандай патрыёты-заўзятары, яны адны й могуць выправіць сытуацыю, вязучы з сабой бел-чырвона-белыя сьцягі”.

Оцените статью

1 2 3 4 5

Средний балл 0(0)