Мішачкін і Грышачкін. Да 80-годдзя Міхася Стральцова

Грыша Барадулін быў не проста самым блізкім чалавекам для Мішы — яны былі сябрамі не разлі вада. Завадатарам у гэтым дуэце быў, вядома, Барадулін — ці мо з-за ўзросту, ці з-за жыццёвай дасведчанасці.

Міхась Стральцоў з Рыгорам Барадуліным. Фота Уладзіміра Крука

Дый сам Грыша лічыў Мішу маладзейшым за сябе. Маладзейшым і геніяльным, пра што не стамляўся паўтараць. І Стральцоў называў Барадуліна геніем — казаў, што пасля Купалы ён, канешне, таксама пацалаваны Богам. Невыпадкова ён прысвяціў Грышу гэты свой славуты верш:

Стаяў і я на гэтай кручы:

Бы звон, быў дзень — каціўся Сож

Туды, дзе гэты бераг злучан

З маленствам, — тым, што басанож,

З парою той, якою далі

Сваю сінечу і смугу

На развітанне мне аддалі —

Аддаць назад ім ці змагу?..

Хоць розніца ва ўзросце ў іх была ўсяго два гады, аднак Мішу здавалася, што Грыша на шмат старэйшы за яго, і яму было прыемна, што ён апекаваўся Грышам, які сапраўды ставіўся да яго, як старэйшы брат, што хоць і вырасціў гэтага малодшага, але па-ранейшемау глядзіць за ім. Разам з тым гэта былі, канешне, бязмерная павага і любоў. І калі мы часам жартаўліва сварыліся, Міша папярэджваў:

— Ленка, ты мяне не крыўдзі!

— І што будзе?

— Я Грышку паскарджуся, і ён з табой разбярэцца!

— Я і з Грышкам разбяруся, не хвалюйся! — адказвала я жартам.

Хоць не сказала б, што яны часта сустракаліся — звычайна бачыліся ці на дні народзінаў, ці на пісьменніцкіх з’ездах, ці з іншай нагоды. Аднойчы я міжволі аказалася сведкам адной такой іх сустрэчы. Міша ў той час зламаў нагу, і быў першы дзень, як ён выйшаў на вуліцу — пайшоў у Дом друку атрымліваць вялікі ганарар. І паклікаў мяне з сабой: «Ленка, я табе ганарар аддам, а мне трэба будзе яшчэ папрацаваць, дык бяры таксі і едзь дадому, каб ніхто грошы не скраў». Але я падумала: які дом, калі ЦУМ побач?! І вось, пашвэндаўшыся па ЦУМу, выходжу на вуліцу і бачу — Міша з Грышам «нарысаваліся»! Ну, і я — за імі…

Вось яны зайшлі ў кавярню «На ростанях»… Затым завіталі ў «Кулінарыю»… А трэба сказаць, што Грыша мяне добра яшчэ не ведаў — мо пару разоў бачыў, і цяпер, вядома, не пазнаў, але заўважыў, што следам кіруецца нейкая кабета, але адкуль яна можа быць? — вядома ж, з КДБ! У тыя гады іншай думкі і быць не магло. І вось цяпер Грыша ідзе-ідзе, потым раптам азірнецца, спалохаецца, прычым усёй сваёй істотай напалохаецца (ён адразу змяняўся з твару), але Мішу нічога не скажа, каб і яго не палохаць…

Міхась Стральцоў з жонкай Аленай і дачкой Алесяй. Дом творчасці «Каралішчавічы», 1978 г.

Побач з кінатэатрам «Мір» месцілася крама з вялікімі вітрынамі. Тут яны зноў зрабілі «прыпынак», прычым знарок сталі так, каб з вуліцы іх бачна не было.

Працяг чытайце тут.