Мінск развітаецца з легендарным кіраўніком «Талакі»

Паніхіда за Сяргея Вітушку і развітанне з ім адбудзецца ў Мінску ў сераду 4 ліпеня а 12.00 у грэка-каталіцкім храме ў душпастырскім Цэнтры Святога Язэпа (вул. Арджанікідзэ, д. 6, ст.м. «Аўтазаводская»)

Нават аслепнуўшы, Сяржук Вітушка вадзіў экскурсіі па беларускіх мясцінах Вільні. Гэта быў чалавек выключнай эрудыцыі, бясконцай інтэлігентнасці і поўнай адданасці Беларусі. Фота Таццяны Равякі

Сяржук Вітушка памёр у віленскай лякарні ўранку 2 ліпеня. Ён быў кіраўніком легендарнай менскай «Талакі» — адной з першых паўпадпольных незалежніцкіх арганізацый у часы СССР.

Два тыдні таму ў яго здарыўся інфаркт.

Апошнія дні ён правёў у цяжкім стане і памёр на руках у жонкі Людвікі, якая апекаваліся ім, немачным, доўгія гады ягонай слабасці.

Ён доўга цяжка хварэў на дыябет, страціў зрок і нагу.

Аслепнуўшы, вучыўся друкаваць на камп’ютары ўсляпую, складаючы вершы:

Krajina

Na pašparcie zołatam — VKL,

I viza ź minuŭščyny ŭ novi.

Čytajcie, zajzdroście — ja hramadzianin

Vialikaha Kniastva Lubovi.

Сяржук нарадзіўся ў 1965 годзе ў мястэчку Чысць Маладзечанскага р-на. Скончыў гістфак БДУ.

Шмат пісаў на тэмы маладзёвага руху, аховы помнікаў, краязнаўства. З 1991 года жыў у Вільні, працаваў у беларускай школе, на радыё і тэлебачанні. Страціўшы зрок, не спыніў актыўнае дзейнасці, у прыватнасці, арганізоўваў «сляпыя экскурсіі» для беларусаў па старажытнай сталіцы ВКЛ, працягваў шмат пісаць, у тым ліку дзіцячыя казкі і п’есы-батлейкі.

У 2011 годзе выйшла яго кніга «Дзінь-дзілінь: пара гуляць у казкі!». Радыё «Рацыя» зафундавала кампакт-дыск на яе аснове.

Яго прэзентацыя ў Мінску стала апошняй імпрэзай з ягоным удзелам.

Пасля страты нагі яго перавезлі жыць у віленскую кватэру Сяргея Дубаўца, што на першым паверсе. Бо з пятага паверху сваёй кватэры Вітушку цяжка было вазіць на штодзённыя працэдуры ў шпіталь.

Хаваць Вітушку будуць у родавай вёсцы Рагава.

4 ліпеня адбудзецца адпяванне ў грэка-каталіцкай царкве ў Мінску (Арджанікідзэ, 6, ст.м. «Аўтазаводская») і развітанне з мінскімі сябрамі.

Да апошняга Сяргей не траціў светліні духу і гумару:

Epitafija

Ležučy pad kvitniejučaj hruškaj,

Razumieju — narešcie ja volny.

Tolki pčołki huduć mnie nad vuškam.

Usie davolny.

Адышоў валатоўскі чалавек беларускай нацыі.