«Менск нецікавы, бо ён мусіць быць нецікавы – вось яна, логіка сеціўнага зануды»

Пісьменнік Альгерд Бахарэвіч адказвае ўсім крытыкам фестывалю «Вуліца Бразіл», а заадно і крытыкам Менска.

Я не ведаю, як гэта: быць беларусам у Рыа-дэ-Жанэйра.

Напэўна, не вельмі.

Кажуць, там бандытызм, беднасць і карупцыя. Прыляцеў, махнуў сваім сінім пашпартам, як хустачкай, наўздагон самалёту – а яго, пашпарта, ужо няма. І кашалька няма, і крэдыткі, і тэлефона, і гадзінніка. І толькі пакамечаны, прабіты мінулай зімой талончык Мінсктранса, які цудам заваляўся ў кішэні, грэе спустошаную душу…

Беражы яго. Ён твой апошні напамін аб Радзіме. І, магчыма, менавіта ён урэшце прывядзе цябе дамоў.

У тваю ўнутраную Бразілію, дзе няма ні беднасці, ні карупцыі, ні бандытаў.

А ёсць толькі цёплыя фарбы, і пахі, і гукі, і танцы мулатаў з мулаткамі, і гэтыя, як іх… муралы. Амаральныя, агромністыя і яркія, як нашы ілюзіі. Мулаты з мулаткамі, а муралы з муралкамі – і ўсё зліваецца ў вар’яцкі стракаты вераснёўскі вір на Кастрычніцкай.

Быць бразільцам у Менску весела і проста.

Бедны, як тая фавэла, у лірычным, нібы фанданга, настроі, з шырокай, быццам фазэнда, душою, разадзеты, не раўнуючы фламінга, ты выходзіш з метро, мінаеш міліцэйскі кардон і трапляеш на вуліцу Бразіл.

Проста на карнавал. Ідзі і бразіль. Brasil-da-Upado.

А нападуць – адбівайся.

На сёлетнім закрыцці вуліцы Бразіл мы разбразілілі ўсе грошы, на славу павесяліліся і, напэўна, змерзлі б як цуцыкі, калі б не кава, танцы і стрыт-арт.

Стрыт-арт грэе Менск. За месяц да ацяпляльнага сезона грэе гэты чортаў горад – і абсалютна бясплатна.

Працяг калонкi тут.