Кветкі да Дня Волі

Іду, не паднімаючы галавы. Галёпа. Халаднеча. Мокры снег лепіцца да морды. Толькі што даведалася, што гэтыя скаты (беларускае прыгожае слова быдла не для іх) хлопцаў закрылі ў турму на гады! Цяжка. А як зараз цяжка іх матулям… Як святкаваць Дзень Волі ў такіх умовах? Якое тут свята?

Падыходжу да дому — і раптам адказ дае мне кволая кветачка — касач сеткавы, ён жа ірыс, або ірыдадыктыюм.

Расцвёў!

У галёпу і халаднечу.

Каля плоту.

Рабі тое, што трэба — і будзь, што будзе! — такі дэвіз перадаў мне касач сеткавы, ён жа ірыдыдыктыюм.

Вось так і трэба. Вось так і будзе заўтра: кожны зробіць тое, што палічыць патрэбным.

Дзякуючы папярэднікам, мы маем Свята. У іх, скатоў гэтых, свята такога няма.

Нехта ў гэты дзень вывесіць сцяг на балконе, нехта начэпіць на лацкан ці торбу стужачку; нехта прынясе кветкі да Купалы, а нехта — да Коласа; нехта адсвяткуе ў царкве, а нехта — у касцёле; хтосьці голасна падыме тост з сябрамі «Хай ён здохне!», а нехта на працы, як Штырліц, будзе моўчкі, у думках прамаўляць: «За нашу победу!»…

А свята — святы дзень — будзе ім падтрымкай.

Дарагі касач сеткавы, я гэта свята адсвяткую так: з раніцы вывешу на балконе сцяг наш — хай уздымае настрой усім, хто будзе праходзіць міма; дзень буду працаваць; а пад вечар выкапаю цябе, дарагі, перасаджу ў вазон, абматаю бел-чырвона-белай стужкай. Паедзем з табой у Горад.

Там мы з сяброўкамі дамовіліся сустрэцца ў цэнтры, пройдземся ад Коласа да Купалы, пад помнікам пакінем нашыя кветкі.

Кветкі для Дашкевіча і Лобава, кветкі для іх бацькоў, кветкі для Статкевіча і Севярынца….

Дарагі ірыс, ты будзеш цвісці каля Купалы… Ці, мо, каля Коласа? Паглядзім.

Мы з сяброўкамі пройдземся ад аднаго да другога.

Нас многа.

Са святам!

* * *

Наталка Бабіна — перакладчыца. пісьменніца. Аўтарка рамана «Рыбін горад», кнігі апавяданняў «Крыві не павідна быць відна».