Общество
Еolonir

Блёгеры пра Дзень незалежнасьці-2

Абмеркаваньне ў ЖЖ сьвяткаваньня Дня незалежнасьці працягваецца. За гэты час з’явілася шмат новых цікавых фотак і заўваг.

Сегодня утром шла тщательная уборка последствий гулянья народа независимой Беларуси.

 

Старая тэндэнцыя працягваецца. Залез сёньня на ЖЖ-стужку, каб знайсьці неша зьмястоўнае наконт пазаўчорашняга “фэсту”. Адразу патрапіў вось на такую фотку.

Ай, архетыпчык. Ну вось быццам бы нехта чытае ў маім кумпале ўсе думкі. Хацеў знайсьці нешта стэрэатыпнае — і знайшоў адразу. А вось нестэрэатыпнае, пра высокі культурны ўзровень ды годныя паводзіны большасьці наведальнікаў Вялікага Нацыянальнага Сьвята — нічога. Дзякуй богу, што Пухавіцкае электрацыі нумар два не паўтарылася.

І ўсе мае ідэалістычныя памкненьні ўшчэнт разьбіў спадар ant1killer: выклаў відэа Анжалікі Агурбаш, якая (тссс!!!) наважылася на дзяржаўны пярэварат — крыкнула “Жыве Беларусь” са сцэны ды невялічкі фотарэпорт — сьвята праводзілася ў лепшых традыцыях такіх імпрэзаў (піва, семкі, адсутнасьць прыбіральняў, ад чаго падпіты народ нават не хаваўся пад дрэўцамі). Ай-ай-ай, што чыніцца. І дзе быў наш геройскі АМАП?

Навіны пра Анжаліку Агурбаш раськінуліся па сеціве вельмі хутка — прынамсі толькі ўчора я прачытаў пра гэта ў чатырох месцах. Больш ніхто не згадваў пра канцэрт і пра “электарат” — усе думалі, а што гэта падштурхнула сьпявічку выдаць ТАКОЕ на біс? Вось краіна, дзе ўся ініцыятыва забіта, а праявы ўсяго больш-менш незаплянаванага народ проста шакуюць. Праўда, на шчасьце электарату, ён ужо быў на такім падпітку, што большасьць, хутчэй за ўсё, незвычайнасьці ніякай не заўважыла.

А вось што будзе крыўдна — гэта калі падобныя рэчы стануць атаясамлівацца ў першую чаргу з дзяржаўнымі сьвятамі. Усё паказвае на тое, што дзяржава вырашыла правесьці рэбрэндынг сваіх імпрэзаў і выштурхнуць апазыцыю з гэтага полю. Тое, што робіць апазыцыя — гэта сапраўды нацыянальнае, але нас болей, мяркуюць дзяржаўныя ідэолягі. У такім выпадку дастаткова некалькі разоў паўтарыць сьвята пад тымі ж гасламі, што й апазыцыя, і празь два гады сталы электарат Лукашэнкі (“хлеба ды відовішчаў!”) ужо будзе атаясамліваць дзень 25-га сакавіка са сваім сьвятам, а на апазыцыю наракаць: “Скралі!” А тое, што будуць адзначацца два дня незалежнасьці, нікога не зьбянтэжыць, бо лукашыцкія прыхільнікі — гэта на дзіва самавітыя й упэўненыя ў сабе людзі. Іх так цяжка зьбянтэжыць…

 “…Интересно, а что чувствовали люди живой вазы? Каково ощущать себя частью ВАЗЫ! Винтиком, камешком мозаики....

Вот волна: сел-встал, раз-два, поворот, руки шире, всё надо делать точно, чтобы кто надо был доволен, чтобы кому положено можно было рапортовать, щёлкнуть каблучком, поставить галочку. всё напоминает пелевинское "Омон ра".

Хотя сейчас все жители часть такой же вазы, а тот, кто не желает...
Мне вспомнилась моя студенческая юность на финише развитого социализма. Всякие государственные праздники отмечались с фантастическим размахом. Сотни девушек должны были проходить стройными колоннами перед трибунами на Центральной площади, а потом, размахивая какими-нибудь флажками, составлять композиции из живых тел. Тела девушек должны быть одеты в хлопчатобумажные гимнастические купальники синего цвета и кеды. (Не смешно!)

В таком "шоу" должна была участвовать и девичья часть нашей университетской группы.
Погнали девушек из разных вузов на многочасовую репетицию на стадион у Дворца водного спорта, гоняли нас, как овец, по этому стадиону, орали на нас "тренеры" в мегафоны. Было и физически тяжело, и очень унизительно. Я не знаю, все ли девушки испытывали чувство унижения. Скорее всего, многие умели подчиняться и унижения в этом не увидели. Просто в то время об унизительности такого рода мероприятий говорить было небезопасно.

Я стала искать способ избежать участия в этом "празднестве". Пошла в университетскую поликлинику и уговорила дедушку-хирурга дать мене справку-освобождение от физических упражнений "по причине болей в ногах после перенесенной вирусной инфекции". Добрый был дедушка, позволил себя уговорить. Спасибо ему.
До сих пор помню ту ситуацию, ненависть к тому времени слабее не стала.
А сегодня мы снова девушек-зомби видим перед расплывшимися в плотоядных улыбках руководителями страны
”.

Оцените статью

1 2 3 4 5

Средний балл 0(0)