Блёгасфэра пра расейскую журналістыку ды «Сацыяльны марш»
У расейскае блёгасфэры запіс у блёгу стаў падставай для звальненьня з працы. Маладая карэспандэнтка “Камсамолкі”, папрацаваўшы першы дзень, выклала ў блёгу пра тое, як яе прымушаюць пісаць рэчы, што не адпавядаюць рэчаіснасьці. Допіс патрапіў на вочы вядомаму блёгеру (імя не падаю, бо нелітаратурнае), які паставіў у сябе на яго спасылку. Ранкам наступнага дня дзеўчына знайшла ў сваёй паштовае скрынцы копы адказаў на свой допіс, і, зразумела, што ў “КП” больш не працуе.
Пра гэта піша Generation.by. А
вось увага Байнэта ў гэты час была прыцягнута да арганізацыі “Сацыяльнага
маршу”, прынамсі, вось да гэтага
допісу, у якім аўтар калярова апісвае працэс падрыхтоўкі да гэтага
мерапрыемства.
Асабліва спадабалася
фраза напрыканцы: "Если он хочет в Польшу ехать, то мы ему и так
направление дадим, и нечего из себя тут "змагара" корчить..."
Натуральна, гэта можа быць як праўдай, так і плёткай, але інфармацыя выпушчана
і яе прачыталі. Мала хто будзе чытаць абвяржэньні ў кутку пятае ад пачатку
старонкі, а на блёгах іх і ўвогуле ніхто не чытае. Тым больш што рэйтынг даверу
да блёгасфэры значна большы, чым да газэтаў. А імідж у старое апазыцыі такі,
што такім выказам людзі дадуць веры.
“Старая” апазыцыя
паступова скацілася да ўзроўню, калі ў спрэчках пачынаюць выкарыстоўвацца ў
якасьці аргумэнта словы: “Калі ты ў пялюшках быў, я ўжо біўся”. Час паказаў,
што Мілінкевіч быў цалкам не гатовы да таго, што міліцыі ня будзе на
“Эўрапэйскім маршу” (ня будзе каму даводзіць законапаслухмянасьць і пераход
дарогі выключна на зялёнае сьвятло), і што “Малады Фронт” пачне імправізаваць з
блякаваньнем ДАІшных машынаў. Ня тое мае значэньне, што ён назваў гэта
правакацыяй (у рэшце рэшт, гэта ніхто не давёў), а тое, што ён тэарэтычна (пры
пэўных абставінах) мог бы сказаць гэта. Я часьцяком думаю, што для пэўнае
часткі старых апазыцыянэраў зыход Лукашэнкі ад улады быў бы катастрофай. Адзін
і той жа сцэнар, які паўтараецца кожны год, дае ім магчымасьць існаваць як
палітычнае сіле, хаця з меньшае вагой. А што могуць людзі, ня здольныя на
імправізацыю, рабіць у рэальнае палітыцы?
Я ня веру, што няма
іншага выйсьця: беларуская Інтэрнэт-супольнасьць ад 2006 году навыдумляла
плойму ўсяго, пачынаючы ад хвалі флэш-мобаў і скончваючы арыгінальнымі метадамі
каардынацый “бліскавічных” акцыяў. Вазьмі старая апазыцыя нешта адтуль — магло
б атрымацца нешта цікавае. Але ў той момант, калі Аляксандар Мілінкевіч выдаў,
што “прапрацоўвае пытаньне” стварэньня блёгу, адразу стала ўсё зразумела. Пане
Мілінкевіч, блёг не прапрацоўваецца, ён ствараецца. Адным клікам. І для гэтага
ня трэба ніякіх узгадненьняў ці грантаў.
Але няхай. Biespartyjny
піша
пра два артыкулы ў СБ ды
“Звяздзе”,
у якіх прагучалі нацыяналістычныя ноткі. Пры гэтым у мяне стварылася такое
адчуваньне, быццам бы пачатак артыкула ў “Звяздзе” я недзе ўжо бачыў. Дэ-жа-вю:
Лукашэнка таксама ўзгадаў Канстанціна Астрожскага, калі кошты на газ
падвысіліся. Вырашыўшы, што гэта было занадта сьмелай “падставай”, гэтым разам
ён пакіраваўся звычайнай стратэгіяй: “падставіць” карэспандэнтаў “улюбёнага”
народам дзяржворгану. Праца ў іх такая.
А гісторыя зь Дзянісавым
працягнулася інтэрвью для “Белгазеты”, якое ўзяла пякучая
Натальля provalinskaya.
Настойліва раю…
Оцените статью
1 2 3 4 5Читайте еще
Избранное