Бацька Змітра Дашкевіча сустрэўся з сынам у калоніі (відэа)

У Глыбоцкай калоніі адбылося першае за працяглы час спатканне лідара «Маладога Фронту» Змітра Дашкевіча з бацькам. Зміцер паведаміў, што яму патрэбна аперацыя.

Едучы ў Глыбокае, Вячаслаў Дашкевіч істотна хваляваўся. Найперш – ці будзе Зміцер на месцы. Бо напярэдадні спаткання ў інтэрнэце з’явілася інфармацыя ад «дасведчанага супрацоўніка калоніі», што Дашкевіча «перавялі на Валадарку». Іншай прычынай хвалявання было здароўе Змітра – у якім стане будзе сын? Пасля галадовак, этапаў і карцараў бацька быў гатовы да ўсяго.

Палітвязень апынуўся на месцы – і Вячаслаў Дашкевіч патрапіў на дзвюхгадзіннае спатканне. Праз шкло, нават без звыклых тэлефонных слухавак. А ў шкле – ніводнай адтуліны. Так і крычалі адно аднаму, прытуляючыся бліжэй, каб пачуць адказ.

Вячаслаў Дашкевіч: «Здзівіла адразу тое, што там толькі дзве кабінкі. Звычайна ў такіх сітуацыях тэлефоны бываюць, а тут тэлефонаў няма — толькі праз шкло. Але я адразу ўбачыў, што ён здаравейшы, чым калі я яго бачыў у турме ў Жодзіна. Тады быў бульш хударлявы, больш сумны. Цяпер, можна сказаць, увогуле нармальны. У параўнанні з тым, што было ў Жодзіна, на Валадарцы і тым больш у Горках — намнога лепшы».

Бацька Змітра вельмі пераймаецца, што на спатканне так і не пусцілі сынаву нявесту Насту Палажанку — хоць маглі.

Вячаслаў Дашкевіч: «Закон не забараняе сустрэцца з вязнем не толькі родным, але і блізкім знаёмым. Закон не забараняе – пры ўмове, што гэта паспрыяе «добраму станаўленню вязня». Нявесце не дазволілі, спасылаючыся на… Не ведаю нават, на што. Хоць закон не забараняе…».

Вячаслаў Дашкевіч дадае, што Зміцер і Наста дагэтуль не могуць ажаніцца ўсё праз старую праблему — адсутнасьць пашпарта, які ўпарта не хочуць аддаваць з КДБ... Ці скардзіцца на што іншае Зміцер Дашкевіч?

Вячаслаў Дашкевіч: «Скардзіўся, што адна нага пабольвае. Дзесьці, не ведаю, ці яго ўдарылі, ці ён ударыў… Кажа, што патрэбна аперацыя – нешта з меніскам на адным калене. Дзе яго ўдарылі? Можа ўдарылі, калі хапалі — валаклі то за ногі, то за рукі…».

Зміцер па-ранейшаму сядзіць у камеры адзін.

«Ён многа чытае, многа піша, займаецца самааадукацыяй, вывучае англійскую мову, — працягвае бацька. — Яму рэдакцыя «Свободных новостей» дасылае газету ў канверце. Прасіў, каб выпісалі на квартал «Народную волю» і «Нашу Ніву».

Вячаслаў Дашкевіч кажа, што супрацоўнікі калоніі іх размову пільна кантралявалі, але не ўмешваліся і не заміналі.

Вячаслаў Дашкевіч: «Сядзелі то жанчыны, то нейкія ў форме. Дзве кабінкі – і там таксама сустрэча. Мы крычым, яны крычаць… Але ніякіх заўваг нам ніхто не рабіў».

На развітанне Вячаслаў Дашкевіч папрасіў хоць на імгненне патрымаць сына за руку – не дазволілі…

Вячаслаў Дашкевіч: «Ужо, праўда, калі я выйшаў, ён сабраў там рэчы, якія непатрэбныя – каб забраў назад. Я выйшаў, а ён яшчэ стаяў за дзверкай. Жанчына сядзела, я кажу: можна адкрыць дзверку, каб хоць за руку яго патрымаць?.. «Не, нельга». Ну, нельга значыць нельга…».