Политика
Анастасія Зелянкова

Анатоль Ляўковіч: “А разгільдзяі, гультаі і правакатары заўсёды будуць крычаць: “Тут у вас аўтарытарызм!”

У інтэрв’ю “Салідарнасці” першы намеснік старшыні Беларускай сацыял-дэмакратычнай партыі (Грамада) Анатоль Ляўковіч расказаў, што думае пра стварэнне фракцыі, каму патрэбна сутыкаць ілбамі яго і Казуліна і хто ў партыі займаецца танным папулізмам.

-- Стварэнне фракцыі сведчыць пра пэўны канфлікт у шэрагах партыйцаў. У чым яго сутнасць?

-- Давайце быць дакладнымі: фракцыі ў партыі пакуль што няма, бо і на гэты момант (03.06.2008 ) у Прэзідыум партыі не паступілі ад яе ініцыятараў ні заява, ні платформа. Калі няма платформы (праграмы), заўжды ўзнікае пытанне: за што будем змагацца? Прэзідыум партыі прапанаваў распаўсюдзіць платформу, на якой будзе грунтавацца фракцыя, сярод сябраў партыі, каб яны свядома маглі вызначыцца: падтрымаць гэтую платформу ці не падтрымаць. У гэтым праяўляецца элементарная павага да сяброў партыі. Тым болей, што згодна з нашым статутам стварэнне фракцыі ў партыі цалкам магчыма.

Шчыра кажучы, я не з’яўляюся прыхільнікам стварэння фракцыі зараз. Мы жывем ва ўмовах аўтарытарызму – і гэта можа быць выкарыстана рэжымам. Хоць, у прынцыпе, фракцыя, якая мае грунтоўную платформу і людзей, якія шчыра імкнуцца быць карыснымі агульнай справе, надае большую дынаміку развіццю любой партыі.

-- Аднак жаданне стварыць фракцыю наўрад ці ўзнікла ад добрага жыцця. Што стала прычынай канфлікту?

-- Я якраз лічу, што гэта ўсё ад добрага жыцця. Ад таго, што ў нас партыя дэмакратычная. У адваротным боку на ініцыятараў падобнага праекту пачаўся б моцны ціск і ўсё такое.

Але як кожны чалавек мае сваю пазіцыю па любым прадмеце, так і ў грамадскай арганізацыі, партыі павінны быць пазіцыі. Я за плюралізм.

-- А не вельмі смешна будзе выглядаць: пры такой колькасці сацыял-дэмакратычных партый мець унутры адной з іх яшчэ і фракцыю?

-- Давайце падзелім гэтае пытанне. Спачатку: “Ці не выглядае смешна, што ў Беларусі шмат сацыял-дэмакратычных партый?” Насамрэч у нас шмат брэндаў сацыял-дэмакратычных партый, але на працягу 17 гадоў свайго існавання толькі Беларуская сацыял-дэмакратычная партыя (Грамада) – адзіная з усіх сацыял-дэмакратычных партый -- заўжды была палітычным суб’ектам, заўжды праводзіла ўсе палітычныя кампаніі, у тым ліку і выбары. У 2006 годзе партыя самастойна правяла прэзідэнцкую кампанію Аляксандра Казуліна. Наша партыя нават мела фракцыю ў Вярхоўным Савеце ХІІ і ХІІІ скліканняў.

Таму давайце ўдакладнім. Ёсць партыі – рэальныя палітычныя суб’екты, як наша, а ёсць віртуальныя. Калі старшыня можа пакласці ўсю сваю партыю ў чамадан, дык пра што тут можна казаць?

Цяпер пытанне: “Чаму іх шмат?” А таму, што сацыял-дэмакратычная ідэя – гэта ідэя, якую падзяляе большасць нашага насельніцтва.

На гэтай жа ідэі спекулюе і наш кіраўнік дзяржавы. Гэта яго пляцоўка. Таму я і называю яго “вульгарным сацыялістам”. Таму што ён сацыяліст, але не дэмакрат, ён сацыяліст, але сацыяліст стыхійны, і ў гэтым сэнсе ён мой апанент. Улада робіць усё, каб сацыял-дэмакратычная партыя не была адзінай – маналітнай і моцнай, бо сама прэтэндуе на гэтую пляцоўку.

-- І ўсё ж такі вернемся да канфлікту ў партыі. Вашыя апаненты абвінавачваюць сённяшняе кіраўніцтва ў аўтакратычнасці.

-- Па-першае, канфлікт бывае паміж людзьмі. А што значыць: канфлікт у партыі? У партыі могуць быць розныя групы, якія могуць ствараць фракцыі ці мець іншую пазіцыю. Але і гэта не гаворыць пра канфлікт. Гэта гаворыць пра плюралізм, пра спаборніцтва, пра дынаміку развіцця.

Дарэчы, пра аўтарытарызм. Усе важныя рашэнні ў нас прымаюць калегіяльныя органы. У нашым прэзідыуме цяпер трынаццаць сябраў партыі, шэсць з іх узначальваюць абласныя і Мінскую гарадскую арганізацыі.

Цяпер пра апанентаў. Назавіце мне апанентаў у партыі. Назавіце мне іх ідэі. Пакажыце мне іх артыкулы, нататкі, эсэ. І тады я буду каментаваць. А калі няма прозвішчаў, няма ідэй – няма і апанентаў. У мяне на сённяшні дзень адзіны апанент па сацыял-дэмакратычных каштоўнасцях – гэта Аляксандр Лукашэнка.

У Цэнтральную рэвізійную камісію не паступала скаргаў, што я парушаю канкрэтныя нормы Статуту. Вінавацяць у аўтарытарызме, а паказаць, які параграф Статуту мною парушаны, не паказваюць. Значыць, трэба задаць тым людзям, якія кажуць, што я недзе штосьці парушаю, пытаньне: якія ў іх мэты?

Вядома, у партыі, як і у любой арганізацыі, ёсць некалькі чалавек, у якіх на мінулым з’ездзеў дэлегаты забралі партфелі і не абралі ў кіруючыя органы. Гэтыя партыйцы пакрыўдзіліся. Але пакрыўджанаму чалавеку ў палітыцы няма чаго рабіць.

Ёсць і тыя, каго не цікавіць ні ісціна, ні партыя, ні Беларусь. Яны цікавыя толькі самі сабе і таму шукаюць любую нагоду, каб учыніць “раздрай”, каб толькі прапіярыцца і быць навідавоку і на слыху. Такія людзі ёсць у многіх грамадскіх супольнасцях.

Тым не менш сёння ў нашай партыі, як ніколі, назіраецца ідэйнае адзінства.

-- А пры Казуліне такога адзінства не было?

-- Давайце гаварыць прама. Аляксандру Уладзіслававічу не было часу быць кіраўніком партыі. Казулін прыйшоў у партыю, і мы пачалі прэзідэнцкую кампанію. Ён быў кандыдатам у прэзідэнты, а праз тыдзень пасля выбараў яго пасадзілі. Я думаю, калі б Аляксандр Уладзіслававіч быў на волі, мы б ішлі па шляху кансалідацыі і ўмацавання партыі.

Ёсць арганізаванасць, ёсць статут і ёсць партыйная дысцыпліна. І партыйная дысцыпліна – гэта не аўтарытарызм. Гэта і ёсць партыйная дэмакратыя. А разгільдзяі, гультаі, “нарцысы” і правакатары заўсёды знойдуцца і заўсёды будуць крычаць: “Тут у вас аўтарытарызм!”

-- Аднак і сам Казулін, помніцца, гаварыў пра гэта яшчэ ў лютым...

-- Аляксандр Уладзіслававіч у турме. І ён абмежаваны ў плане атрымання канкрэтнай і аб’ектыўнай інфармацыі пра падзеі ў партыі.

Я больш скажу: калі Аляксандр Уладзіслававіч быў яшчэ на волі, ужо тады “дабрадзеі ад палітыкі” спрабавалі сутыкнуць ілбамі мяне і Казуліна. І патрэбна разумець, хто гэта робіць і навошта.

Аляксандру Уладзіслававічу скідваецца абмежаваная інфармацыя. І іншы раз ён, атрымаўшы гэтую інфармацыю, робіць свае высновы. 28 лютага адбылося пасяджэнне прэзідыуму партыі. Сваё ўступнае слова Аляксандр Уладзіслававіч пабудаваў на аснове той інфармацыі, якую ён меў, а потым, калі выказаліся старшыні абласных арганізацый партыі, Аляксандр Уладзіслававіч пагадзіўся: “Так, я не меў усёй інфармацыі”. І мы прынялі рашэнне аб кансалідацыі і развіцці партыі. І гэты курс быў падцверджаны на красавіцкім паседжанні Цэнтральнага камітэта.

-- На ўзгаданым вамі прэзідыуме Ігара Рынкевіча абвінавацілі ў дэзынфармацыі?

-- Не думаю, што такія падрабязнасці цікавяць вашых чытачоў.

-- Якраз наадварот.

-- Так, усе прысутныя старшыні абласных арганізацый сказалі пра гэта Аляксандру Уладзіслававічу.

-- Апошняе выключэнне з партыі спадара Юрыя Новікава і зняцце з пасады старшыні Мінскай арганізацыі Віктара Крываля многія трактуюць як вычышчэнне кіраўніцтвам сваіх апанентаў.

-- За ўсю гісторыю партыі было выключана толькі некалькі чалавек. Апошні з іх – Новікаў, нефармальны кіраўнік сябраў партыі, якія пражываюць у Магілёўскай вобласці. Калі ён узначаліў магілёўскіх сацыял-дэмакратаў, у вобласці меліся афіцыйна зарэгістраваныя раённыя арганізацыі ў Магілёве (дзве) і Клічаве, гарадская ў Крычаве, а таксама Магілёўская гарадская. За час ягонага “кіравання” усе гэтыя арганізацыі “памерлі” і такім чынам была страчана магчымасць зарэгістраваць Магілёўскую абласную арганізацыю БСДП.

Але выключылі Новікава нават не за разгільдзяйства. Спадар Новікаў фактычна супрацьдзейнічаў выкананню рашэнняў з’езду і ЦК, а гэтыя рашэнні прымаліся ў згодзе з думкаю старшыні БСДП Аляксандра Казуліна.

Калі па гэтым пытанні – пытанні супрацьдзення Новікава рашэнням з’езду і ЦК – першы раз сабраўся прэзідыум, Віктар Крываль устаў і сказаў: “Выключыць з партыі!” Прэзідыум на гэта не пайшоў. Але і пасля Новікаў не змяніў сваёй пазіцыі. Мы зноў збіраем прэзідыум. І зноў ставім тое ж пытанне. І толькі за трэцім разам выключаем Новікава з партыі.

Пасля таго, як мы выключылі Новікава з партыі, Віктар Крываль устаў на яго абарону. Чым растлумачыць такую метамарфозу?

Вы кажаце, што мы знялі Крываля з пасады. У нас партыя сацыял-дэмакратычная. Менавіта дэмакратычная. У нас нікога не здымаюць і не прызначаюць. Крываль мінулы год узначальваў Мінскую абласную арганізацыю. Па статуце раз у год праводзіцца справаздачна-выбарчая канферэнцыя, на якой абіраецца кіраўніцтва арганізацыі. Віктара Крываля не абралі. Таемным галасаваннем амаль усе прагаласавалі супраць яго, толькі адзін дэлегат прагаласаваў “за”.

І не дзіва. За 2007 год Віктар Крываль не паказаў працы. У яго было два офісы ў вобласці – ніводная абласная арганізацыя не мела такой магчымасці для працы. Але тыя офісы па разгільдзяйстве у тым ліку і Крываля партыйнымі арганізацыямі не выкарыстоўваліся.

Напрыклад, аплачаны партыяй офіс у Маладзечне выкарыстоўваў адзін беспартыйны прадпрымальнік. Віктар Аляксеевіч за цэлы год не толькі не пазнаёміўся, але нават не ведаў прозвішчаў старшыняў усіх раённых партыйных арганізацый Мінскай вобласці. Ён не арганізаваў у вобласці ніводнай акцыі за вызваленне Казуліна і іншае.

-- Але ж, прынамсі, можна было дачакацца выхаду Крываля з турмы і потым правесці канферэнцыю? 15 сутак – гэта не 15 гадоў.

-- Мы не маглі перанесці канферэнцыю, бо заканчваўся год. Калі б мы не правялі канферэнцыю, Міністэрства юстыцыі магло б зрабіць заўвагу і скасаваць абласную арганізацыю. І для мяне была вялікая праблема, як правесці гэтую канферэнцыю, калі Крываль у турме.

Праблема была, але гэтую праблему стварыў сам Віктар Аляксеевіч, які ўсё адцягваў дату правядзення гэтай канферэнцыі. Менавіта ён дацягнуў гэтую канферэнцыю фактычна да новага года. І мы проста прымусілі Крываля прызначыць яе на 23 снежня.

Прэтэнзіі Віктара Крываля – гэта не прэтэнзіі палітыка, а нараканні пакрыўджанага чалавека за тое, што яго не пераабралі старшынёй. Я перакананы, што у Віктара ёсць добры патэнцыял і магчымасці працаваць у партыі. Я яму ўвесь час кажу: “Працуй і цябе абяруць”. А рабіць гвалт на ўвесь “універсум”, апеляваць да СМІ, а не да партыйцаў – гэта проста танны папулізм, які карысці партыі не прынясе.

Дарэчы, яшчэ на мінулым з’ездзе, калі мяне выбіралі першым намеснікам старшыні партыі, Крываль устаў і сказаў: “Ляўковіч – гэта патрыёт партыі. Толькі яго трэба выбіраць”. А пасля абласной канферэнцыі я перастаў быць патрыётам партыі?

Я з’яўляюся адным з заснавальнікаў партыі, і вось ужо 18-ты год працую ў яе шэрагах. Спадзяюся, я не горшы сябар БСДП. Мяне выкінулі з працы ў Брэсцкім універсітэце. Апошнія тры гады я не жыву дома.

Цяпер у мяне адзіны клопат – захаваць партыю і вывесці яе на новую прэзідэнцкую кампанію. Няма калі піярыцца. За апошні год вы ці не першая мяне так разгаварылі. Я лічу, што трэба менш гаварыць, а больш працаваць, працаваць на карысць Беларусі і партыі.

Таксама на гэту тэму

Ігар Рынкевіч: “Партыя -- не цяжарная жанчына, каб ляжаць на захаванні, чакаючы вызвалення Казуліна"

Оцените статью

1 2 3 4 5

Средний балл 0(0)