Аляксандр Класкоўскі: “У сітуацыі з Міхалевічам адлюстраваліся ўсе беды беларускага апазіцыйнага руху”
Палітолаг Аляксандр Класкоўскі выказаў сваё бачанне на выключэнне намесніка старшыні Партыі БНФ Алеся Міхалевіча. У інтэрв’ю “Салідарнасці” ён расказаў, як Мілінкевіч спрычыніўся да гэтага выключэння, што будзе з БНФ і ў чым бяда беларускай апазіцыі.
— Як вы ацэньваеце апошнія падзеі з выключэннем
Міхалевіча з Партыі БНФ?
— Можа я адкажу
нечакана, але мая пазіцыя такая: выключэнне Міхалевіча — гэта ўнутрыпартыйная
справа. На тле таго, што ніякіх значных палітычных падзей зараз не адбываецца,
усе адразу накінуліся гэтую навіну і пачалі яе перажоўваць. Канешне, навіна
неардынарная. Але ў нас чамусьці няма разумення, што партыя — гэта група
людзей, якія аб’ядналіся на нейкім грунце, некай пазіцыі. І гэтая арганізацыя
мае поўнае права свае ўнутраныя пытанні вырашаць аўтаномна. А ў нас яшчэ з
савецкіх часоў прывыклі, што ўсе кадравыя пытанні мусяць вырашацца ўсёй
грамадой.
Калі ж браць
шырэй, то я не хачу казаць: добра гэта ці кепска, справядліва ці несправядліва.
Увогуле нашым апазіцыйным партыям, як і апазіцыйнаму руху ў цэлым, не хапае
пэўнай маналітнасці, згуртаванасці і моцнай арганізацыйнай структуры. Якраз у гэтым
і ўсе іх беды. А тое, што працуюць пэўныя механізмы ўнутрыпартыйнай дэмакратыі,
гэта нармальна. Хаця не ведаю, як у дадзеным выпадку: ці гэта ёсць прыкладам
дэмакратыі ці прыкладам нейкага аўтарытарнага рашэння.
— Што, на вашу думку, прывяло да гэтай сітуацыі?
— Тут прэтэнзіі
не толькі ў тым, што Міхалевіч выступіў з крытыкай партыйнага кіраўніцтва. Тое,
што дазваляе партыйная этыка, а што -- не, мае даволі рухомыя межы. Без крытыкі партыя
ператварыцца фактычна ў злепак КПСС. З іншага боку, ненатуральна, калі нейкая
палітычная структура нагадвае зборышча павукоў у слоіку.
Але ў гэтай
сітуацыі я б абстрагаваўся ад такіх момантаў, як хто каго зачапіў асабіста: ці
пакрыўдзіў Міхалевіч Баршчэўскага, ці адпомсціў Баршчэўскі Міхалевічу? Усе
жывыя людзі і могуць быць пэўныя эмоцыі. Але, па вялікім рахунку, тут
адлюстроўваюцца усе беды беларускага апазіцыйнага руху.
Пытанне не
канкрэтна ў Міхалевічы. Так, няма сакрэту, што той самы Міхалевіч быў вельмі
шчыльна звязаны з Мілінкевічам і рухам “За свабоду”. Магчыма, гэтыя прэтэнзіі і
не артыкуляваліся, але Міхалевічу далі зразумець, што нельга сядзець на двух
крэслах.
— Ці не прывядзе гэта да расколу БНФ? Не сакрэт,
што яшчэ на з’ездзе ледзь не палова дэлегатаў хацела бачыць Міхалевіча
старшынёй партыі.
— Безумоўна.
Гэтая барацьба на з’ездзе сведчыла пра тое, што ўжо тады ўтварыліся дзве плыні.
І Міхалевіч быў абраны сцягам той плыні, якая была не задаволена тагачасным становішчам
справы і хацела пераменаў.
Я б не зводзіў
ўсё да шкодніцкай дзейнасці пэўных асобаў. Трэба глядзець шырэй.
У нас няма
адзінства ў дэмакратычным лагеры. Мілінкевіч, які быў раскручаны пад выбары ў
якасці адзінага кандыдата і пасля адсунуты ў бок групай партыйных лідэраў,
спрабуе гуляць у сваю гульню. Ён не хоча заставацца ў баку і аб’ектыўна ягоны
персанальны рэйтынг найвышэйшы сярод апазіцыйных лідэраў. Аднак яму фактычна
няма адкуль фармаваць актыў. Уся праблема ў тым, што правадыроў у нас шмат —
індзейцаў мала. Вось кіраўнікі партый і крыўдзіліся, што ідзе перапампоўка
людзей з партый у рух.
Сёння апазіцыйны
рух фактычна адсунуты на маргінос. У маргінальным стане заўжды пачынаюцца буры
ў шклянцы вады. Калі б партыі вырашалі задачы агульнадзяржаўнага маштабу, калі
б яны прысутнічалі ў парламенце, у іншых грамадска-палітычных інстытуцыях, усім
бы знайшлося месца для працы і не было б часу на іншае. А калі працы няма, тады
і пачынаецца змаганне з сабой. Ідзе барацьба,
за нешматлікія сілы актывістаў кожны цягне коўдру ў свой бок. Гэта не тое, што
беларуская апазіцыя горшая за іншыя. Проста людзі разумеюць, што заўтра не
будзе ніякай каляровай рэвалюцыі і трэба неяк сёння жыць, мець свой плацдарм,
сваю дзялянку. Вось і пачынаецца такая міжусобіца за месца пад сонцам. І ўся
пара ідзе ў свісток.
Оцените статью
1 2 3 4 5Читайте еще
Избранное