Алексіевіч: У жыцьці я кахала і мужчын, і жанчын

У вялікім інтэрвію польскаму выданьню Gazeta Wyborcza беларуская нобэлеўская ляўрэтка Сьвятлана Алексіевіч распавяла пра працу над кнігай пра каханьне.

Фота Markus Schreiber/AP

Пісьменьніца патлумачыла, чаму анансаванай некалькі гадоў таму кнігі пра каханьне няма дагэтуль. Паводле Алексіевіч, яна піша вельмі павольна і каб напісаць кнігу, мусіць апытаць тысячу людзей.

«І ня так, што прыйшла, запісала — і гатова. Калі я адчуваю, што гэта мая гераіня, я сустракаюся зь ёй шмат разоў. Тэлефаную ёй, пішу. Я мушу ткаць у часе, задаваць адпаведныя пытаньні. У апавяданьні ня можа быць дзір».

У кнізе пра каханьне, як кажа Алексіевіч, яна спачатку плянавала зрабіць 50 жаночых апавяданьняў і 50 мужчынскіх, але праз тры гады пісьменьніца зарыентавалася, што ня здолее «прабіцца да мужчын».

«Што тое, што я пра іх напішу, будзе можа і цікавым, але павярхоўным і банальным. Гэта ня будзе літаратура высокае клясы. Бо я ня здолею спытацца ў іх, як належыць. Цяжка, я напішу гісторыю пра каханьне жанчын».

На пытаньне, ці ў кнізе будзе таксама пра каханьне жанчын да жанчын, Алексіевіч адказала:

«Вядома. Каханьне — гэта каханьне. Важна, што цуд здарыўся, а з кім — гэта ўжо менш істотна. Я сама кахала ў жыцьці і жанчын, і мужчын».

Таксама Сьвятлана Алексіевіч расказала пра свае пляны:

«Навучыцца жыць. Я ўсё яшчэ гэтага ня ўмею. Увесь час мяняю заняткі, але адпачываць ня ўмею. Я магла б паехаць у Карлавы Вары, але гэта такая нуда, а навокал такая кампанія, што толькі хвароба можа мяне да гэтага змусіць.

Я таксама мушу больш заапекавацца маёй сяброўкай, якая хварэе. Яна старэйшая за мяне і мае сур’ёзную праблему з вачамі. Гэта таксама нялёгка, бо пад старасьць чалавек робіцца іншым, капрызным. Ніхто ня хоча пакідаць гэты сьвет, усё навокал раздражняе».