15 лучших интервью «Салідарнасці» за уходящий год

Интересные беседы с яркими персонами. Чтиво выходного дня.

Алеся Літвіноўская: «Нават тыя, хто не размаўляе па-беларуску, усё роўна лічаць сябе беларусамі»

— Калі паказала шведам фоткі, дзе трыста чалавек сядзіць на занятках, яны спыталі: «Гэта што?»

— Гэта курсы беларускай мовы, — з гонарам адказала я.

У іх узнікла два пытанні:

— Чаму беларусы ходзяць на курсы беларускай мовы? І што гэта за курсы, дзе займаецца такая колькасць людзей?

Владимир Богданов: «23 февраля для современной Беларуси – праздник «с особым цинизмом»

— В Советском Союзе по идеологическим причинам о ней старались не вспоминать. Гордиться было нечем, эта война была проиграна. В том числе, потому что большевики развалили армию. Чтобы лишний раз не подчеркивать их отрицательную роль, на Первую мировую наклеили штампы «империалистическая», «несправедливая» и забыли о ней. Хотя Вторая мировая – это ведь продолжение Первой, так сказать, вторая серия.

Сергей Чалый: «Не надо импотенцию выдавать за воздержание»

— Дилемма власти очень проста — или вы не решаетесь ни на что и будете, как собака на сене, дальше смотреть на это гниение, либо, если вы заинтересованы в процессе, открываете шлюзы. Я понимаю, что это сложно, я понимаю, что Лукашенко — пенсионер по возрасту, и что старую собаку новым трюкам сложно научить. Но нет другого пути.

Алесь Бяляцкі: «Вікінгі» бабруйскай калоніі крычалі мне «Жыве Беларусь!»

— У турэмнай лаўцы не дакупіцца яблыкаў і цыбулі. У маім турэмным жыцці было так, што мне на працягу амаль году не дазвалялі харчовых перадачаў, і я за год з’еў толькі адзін яблык. Ці ж гэта не сталінскія рэцыдывы ў беларускай турме?

Леонид Заико: «У Лукашенко зарплата 3-4 тысячи в месяц – это меньше, чем у пилотов. Может, пошел бы он в летчики, и жизнь была бы другая»

— Но главное никогда деньги в одном банке и в одной денежной единице держать не надо. Никогда, запомните это! И относитесь с большим опасением к тем, кто предлагает высокие проценты. Как правило, банки накануне разорения ищут наличность и именно они предлагают какие-то невероятно высокие проценты.

Людас Румбутис: «Может, живя вместе с Россией, у вас чувство уважения к своей нации притупилось?»

Фото Ксении Авимовой, belgazeta.by

— Когда меня, молодого, пригласили в Минск, я поначалу отказывался. Сказал: я ж белорусского языка не знаю! На меня посмотрели с удивлением: ты что, совсем долбанутый, там же на русском говорят. Когда приехал, то увидел – действительно на русском. А мне вельмі падабаецца беларуская мова. Белорусский язык настолько красивый!

Сяргей Антончык: «Калі яго каманда прайгравала, Лукашэнка псіхаваў. Біў супернікаў па нагах»

— Маё перакананне: Лукашэнка сам па сабе не вельмі разумны чалавек. Гэта зараз з яго ўжо зрабілі дэмана. У першы час прэзідэнцтва Лукашэнка яшчэ не быў дыктатарам. Вясковы хлопец стаў прэзідэнтам, нічога не разумеючы. Нармальныя людзі ў яго каманду не ішлі. Ішлі альбо кар’ерысты, альбы такія ж нарцысы, якія хацелі ўлады і пакрасавацца.

Уладзіслаў Ахроменка: «На гэтай вайне абодва бакі абстрэльваюць адзін у аднаго з мінамётаў, а пасля лістуюцца ў «Вконтакте»

— Мы прызвычаліся, што вайна – гэта тое, як яна апісваецца ў Рэмарка («на Заходнім фронце без пераменаў») ці ў Быкава. Цяпер вайна – зусім іншае. З аднаго боку (вайсковага) кантакты ў сацыяльных сетках – гэта мінус: шарагоўцы могуць раскрыць таямніцу (колькі людзей стаяць на блокпосце, якое маюць узбраенне, калі ў іх змена). З іншага боку, ідзе ачалавечванне ворага. Калі кантактуеш з чалавекам у Facebook ці «Вконтакте», то разумееш, што ён не дэман, не фашыст, што ў яго ёсць сям’я, якую ён любіць.

Валентин Губарев: «В Минске солнце светит ярче, чем в Париже, но французы в это не верят»

— Мне интересно наблюдать, как иностранцы пытаются расшифровать мои работы. Если на картине будет небольшая труба какого-нибудь хлебозавода, для западного человека это сразу Чернобыль.

Для многих европейцев постсоветское пространство остается единым. Поэтому даже в каталогах пишут: «Валентин Губарев. Родился в городе Нижний Новгород, Беларусь».

Иван Казак: «Ты белорус, но ты же не скотина!»

— Смотришь на туристов из Европы, Японии, США – белозубых стариков, которые путешествуют семейными парами. Довольные, счастливые. У нас же старики в шесть утра встают, с рассадами едут на базары и заработанные деньги откладывают на похороны. Человек, отработавший всю жизнь в нашей стране, после 70 лет – нищий. На пенсии тебя выкинули на свалку, как биоробота.

Артур Клінаў: «Беларусы за 500 гадоў прывучыліся да выжывання ў варожых умовах»

— Калі здарыцца нейкая катастрофа сусветная, усё паўсюль разваліцца і рухне — я упэўнены, што вы прыйдзеце ў дом да любога беларуса, адчыніце халадзільнік — там усё будзе — і каўбаса, і гуркі, і масла. Адкуль гэта возьмецца, незразумела, бо кожны ходзіць сваімі тайнымі партызанскімі тропамі, і як людзі выжываюць — гэта іх асабістая таямніца. Што б ні здарылася, у беларусаў заўсёды ўсё ёсць, як ні дзіўна.

Дзмітрый Гурневіч: «Ну навошта ты так напісаў? Партызаны не маглі людзей пастраляць...»

— Часта мае суразмоўцы адчуваюць, што я — адзін з нямногіх, хто хоча выслухаць іх гісторыі. А яны часта трагічныя. Жывеш і не ведаеш, хто ў цябе сусед. Дзеці яго нават не ведалі, што ён быў у Сібіры. А суседка пасля кажа: «Чытала ў цябе ў Інтэрнэце. Я ж і не знала, што сусед быў у Сібіры...».

Анатолий Тарас: «Беларуси не повезло с соседями. Но лучше уж поляки, чем русские»

— В России понимают разговор только с позиции силы. Во все времена их внешняя политика сводилась к агрессии по всему периметру своих границ. Сейчас сил у них стало маловато — даже на Украину не хватает. Но все равно, как мы видим, им хочется кого-нибудь укусить и оттяпать чего-нибудь.

Радзім Гарэцкі: «Як збілі мяне ля пад`езда, Мальдзіс смяяўся: і вы ў нашу кампанію недабіткаў трапілі»

— Лукашэнка адказаў так: «Брось дурака валять. (Ён жа з усімі на «ты» быў). Мы с россиянами один народ, они нас никогда не кинут. Позвоним, и они нам нефти сколько хочешь нальют». А цяпер ён у гэтым сэнсе поўнасцю залежыць ад Масквы і нават быў вымушаны ў Венесуэлу за нафтай ездзіць.

Уладзімір Рамановіч: Ці можна зарабіць на швэдрах з «Пагоняй»?

— Калі б у мяне былі грошы, я падумаў бы над стварэннем беларускамоўных мульцікаў для дзяцей. А яшчэ ў нашых кнігарнях не хапае даведнікаў па-беларуску для самых маленькіх. У польскім «Эмпіку» ёсць даведнікі для чатырохгадовых, а ў нас зусім няма ніякіх.